Якім быў мінулы год? Мы вырашылі спытаць аб гэтым у людзей, якія так ці інакш — па працы альбо па загадзе сэрца — амаль штодня сутыкаюцца з самымі безабароннымі, з тымі, каму ўвесь час патрэбна дапамога.
Ганна ГАРЧАКОВА, дырэктар Беларускага дзіцячага хоспіса:
— Год быў няпростым і вельмі бурным.
Мы пачалі будаваць новы корпус. Сышлі некаторыя людзі, якія шмат зрабілі для хоспіса, і прыйшло шмат новых.
Мы пачалі актыўна праводзіць мерапрыемствы па зборы сродкаў. Нягледзячы на тое, што над гэтай праблемай шмат гадоў працуюць дзяржаўныя, грамадскія арганізацыі і сродкі масавай інфармацыі, наша грамадства не гатова прымаць дзяцей-інвалідаў як роўных сабе. Вядома, пальцамі на іх ужо не паказваюць — і гэта добра. Але пачуццё няёмкасці, калі побач знаходзіцца дзіця ў інвалідным крэсле, у многіх засталося. Людзі не ведаюць, як сябе паводзіць, і ствараюць «вакуумную капсулу» вакол такога дзіцяці і яго маці, такое напружанае поле... Яно нікуды не дзелася, і нам трэба будзе яшчэ шмат працаваць у гэтым кірунку.
У канцы года ў нас звычайна было шмат дабрачынных паступленняў. Мы ж існуем за кошт ахвяраванняў. Але лёгка ахвяраваць адзін раз. А мы займаемся руціннай працай, якую трэба рабіць пастаянна. І для яе вельмі цяжка знайсці крыніцы фінансавання. Таму я сустракаю новы год з пэўным неспакоем.
Алена ГЕРМАН, дырэктар тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнай абароны насельніцтва г. Баранавічы
—
Мы ў цэнтры зараз актыўна развіваем працоўныя майстэрні. Нядаўна правялі сумесны сход са сваі мі падапечнымі і іх бацькамі, збіраемся адкрыць сацыяльны магазін, у якім жыхары горада змогуць купіць сувеніры і вырабы ручной працы, аўтарамі якіх з'яўляюцца інашы маладыя людзі. Нашы падапечыыя асвоілі шэраг спецыяльнасцяў. Некаторыя з выхаванцаў ужо аформіліся як рамеснікі, астатнія таксама будуць афармляцца. У планах — магчымае адкрыццё невялікага прадпрыемства.
Таксама ішла падрыхтоўчая праца па стварэнні ўніверсітэта для пенсіянераў сумесна з Баранавіцкім дзяржаўным універсітэтам. Гэта наша мара. Хочам, каб баранавіцкія пенсіянеры жылі актыўным, насычаным жыццём. У любым узросце ёсць свае плюсы. У сярэднім узросце — гэта наяўнасць вольнага часу. Напрыклад, жанчына ўсё жыццё марыла навучыцца вязаць ці маляваць, але за штодзённымі клопатамі так і не здолела. Калі наш універсітэт усё-такі будзе створаны (а мы вельмі на гэта спадзяёмся), то ў пенсіянераў з'явіцца шанц рэалізаваць свае даўнія мары.
Рыгор ПАПОВІЧ, дырэктар Бабіцкай дапаможнай школы-інтэрната Рэчыцкага раёна Гомельскай вобласці
—
Мы ўвесь год працавалі над праектам «Сацыяльная перадышка». Гэта вельмі перспектыўны праект, запатрабаваны. Калі коратка, то яго сутнасць заключаецца ў тым, каб даць невялікі адпачынак, своеасаблівыя канікулы сем'ям, якія выхоўваюць дзетак з інваліднасцю. Для гэтага можна прывезці сваё дзіця на нейкі час да нас (ад некалькіх дзён да трох тыдняў у месяц), і мы абяцаем даглядаць яго, вучыць па адпаведнай праграме, арганізоўваць вольны час і выконваць праграму рэабілітацыі, калі гэта патрэбна. А бацькі за гэты час могуць правесці ў кватэры рамонт альбо, напрыклад, заняцца сва і м здароўем.
Гэтая праграма даволі складана пачыналася, але бацькі потым ацанілі яе.
Хацелася б, безумоўна, каб заробкі былі вышэй — вельмі цяжкая праца ў нашых педагогаў і з вельмі няпростымі дзецьмі. Яна
патрабуе вялікага псіхічнага, фізічнага і эмацыянальнага напружання. Каб больш увагі надавалася і маладым спецыялістам. Таму што многія, адпрацаваўшы два гады, шукаюць новае месца. Наш калектыў стабільны, але ў першую чаргу за кошт людзей, якія да нас прыйшлі звыш 10 гадоўтаму.
Сяргей ДРАЗДОЎСКІ, каардынатар «Офіса па правах людзей з інваліднасцю»
—
Я назваў бы 2013-ы годам страчаных магчымасцяў — у тым сэнсе, што мы так і не падпісалі Канвенцыю аб правах інвалідаў. Зразумела, што яна не «чароўная палачка», але, тым не менш, можа быць эфектыўным інструментам вырашэння праблем людзей з інваліднасцю. Усюды дэкларуецца, што яе падпісанне — адказны крок. Але тады да яго трэба сапраўды сур'ёзна рыхтавацца, агучваць праблемы...
На жаль, не скарацілася колькасць зваротаў у наш офіс з нагоды парушаных правоў людзей з інваліднасцю і не змяніўся іх
характар.
У пачатку мінулага года Міністэрства аховы здароўя зацвердзіла пералік захворванняў, з якімі нельга трапіць у аддзяленне дзённага знаходжання. У жніўні ён пачаў дзейнічаць і фактычна адрэзаў ад аддзяленняў дзённага знаходжання пэўную колькасць людзей са скажам, значнай разумовай недастатковасцю. Ім усім прапанавана пайсці ў інтэрнат. Але эфект ад аддзяленняў дзённага знаходжання быў відавочны. А цяпер увесь цяжар дапамогі такім людзям зноў абрынуўся на сям'ю.
Іна АФАНАСЬЕВА, спявачка
— У гэтым годзе я была старшынёй журы конкурсу для дзетак з парушэннямі зроку, які прыгожа называўся «Пташка ранняя». І павінна сказаць: колькі ж у нас разумных, таленавітых дзетак, колькі прыгожых галасоў! Я займаюся дабрачыннасцю з 1990-х гадоў. Яшчэ ў 1995 годзе пазнаёмілася з сям'ёй, што выхоўвала дзяўчынку-інваліда. І мне захацелася зрабіць нешта карыснае для гэтых людзей. Калі ў тыя гады я давала дабрачынныя канцэрты, на мяне глядзелі як на вар'ятку. Але ў апошнія 5-6 гадоў шмат чаго змянілася, дабрачыннасцю сталі займацца многія.
Я лічу, што кожны чалавек, які чагосьці дасягнуў у жыцці, павінен дапамагаць тым, хто мае ў гэтым патрэбу. Гэта не толькі людзі з інваліднасцю, але і пенсіянеры, і тыя, хто застаўся, напрыклад, без працы. Дарэчы, я бывала ў многіх сем'ях, у якіх ёсць людзі з абмежаванымі магчымасцямі, бачыла, як ім складана жывецца. І ў той жа час я заўважыла: нягледзячы на шматлікія праблемы, людзі ўмеюць радавацца, у іх можна павучыцца таму, як быць моцнымі, нягледзячы ні на што.
Ірына ЖЫХАР, каардынатар груп узаемадапамогі і псіхалагічнай падтрымкі анкапацыентаў
Напрыканцы 2011 года мы разам з актывістамі, валанцёрамі і аднадумцамі грамадскага аб'яднання «Беларуская арганізацыя працоўных жанчын» стварылі суполку анкалагічных пацыентаў і ўсіх, хто іх падтрымлівае. Па сутнасці, гэтая суполка была створана людзьмі, якім быў пастаўлены дыягназ «рак», а таксама роднымі і блізкімі анкахворых.
Пачыналі сваю працу з арганізацыі групы падтрымкі анкалагічных хворых у тэрытарыяльным цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва Ленінскага раёна сталіцы. І летась наш рух набіраў абароты. Аналагічныя групы з'явіліся ў Маскоўскім і Фрунзенскім раёнах Мінска. Таксама да ўжо дзеючых груп падтрымкі ў Смаргоні, Рэчыцы і Клічаве дадалася яшчэ група ў Бабруйску. Зараз такая група зараджаецца і ў Пінску.
Усё гэта натхніла нас на стварэнне рэспубліканскай некамерцыйнай арганізацыі. Ужо ўзгоднена яе назва — сацыяльна-асветніцкая ўстанова «Цэнтр падтрымкі анкахворых «У імя жыцця». І гэта, напэўна, галоўны вынік года для мяне: мы саспелі, каб унесці свой уклад у супрацьракавую барацьбу ў краі не. Будзем дапамагаць сабе і супрацоўнічаць з дактарамі і ўсімі зацікаўленымі бакамі, пашыраць кола сваіх сяброў, каб працаваць на агульную мэту — паляпшэнне якасці жыцця анкалагічных хворых.
Запісала Святлана БУСЬКО
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
