Калі праца ў радасць

На­мес­нік на­чаль­ні­ка ад­дзя­лен­ня кам­плек­та­ван­ня ад­дзе­ла ідэалагічнай работы і кадравага забяспячэння Гро­дзен­ска­га аб­лас­но­га ўпраў­лен­ня Дэ­парт­амен­та ахо­вы Яні­на Мі­хай­лаў­на Буй­ніц­кая — пры­го­жая, аба­яль­ная жан­чы­на з іск­рын­кай у ва­чах. Фор­ма ёй да тва­ру. А яшчэ ёй да тва­ру ўсмеш­ка, якая вы­дае ў ёй шчас­лі­ва­га ча­ла­ве­ка.

Яні­на Мі­хай­лаў­на і не ад­маў­ляе та­го, што шчас­лі­вая. «Трэ­ба ста­віц­ца да ўсіх з лю­боўю, а так­са­ма лю­біць сваю пра­цу. З доб­рым на­стро­ем пры­хо­дзіць на служ­бу і вяр­тац­ца да­до­му», — ка­жа ма­ёр мі­лі­цыі. Ра­ду­юць сям'я, ма­лень­кая ўнуч­ка, ка­ле­гі, боль­шасць з якіх — муж­чы­ны. А з імі, як лі­чыць Яні­на Мі­хай­лаў­на, на­шмат пра­сцей пра­ца­ваць, та­му што яны спа­кай­ней ста­вяц­ца да цяж­кас­цяў і ні­ко­лі не ад­мо­вяць у да­па­мо­зе. Та­му ні­я­кіх асаб­лі­вых сак­рэ­таў пры­га­жос­ці ў Яні­ны Буй­ніц­кай ня­ма. Уся спра­ва — у ста­ноў­чых эмо­цы­ях.

Пра­цы ў мі­лі­цыі Яні­на Мі­хай­лаў­на пры­свя­ці­ла амаль трыц­цаць га­доў. Зу­сім хут­ка яна пой­дзе на за­слу­жа­ны ад­па­чы­нак. Ра­зу­ме­ю­чы, што ця­пер трэ­ба на­даць больш ува­гі сям'і, усё ж з тры­во­гай ду­мае пра мо­мант зваль­нен­ня. «На­ват не ве­даю, як я бу­ду без сва­іх ка­лег. Чым блі­жэй да мо­ман­ту зваль­нен­ня, тым ста­но­віц­ца тры­вож­ней. Мая пра­ца — гэ­та ўжо лад жыц­ця, звыч­ка, — га­во­рыць Яні­на Буй­ні­цкая. — Ка­лек­тыў ад­дзе­ла ідэа­ла­гіч­най ра­бо­ты і кад­ра­ва­га за­бес­пя­чэн­ня ўпраў­лен­ня пра­цуе як зла­джа­ны ме­ха­нізм. Кож­ны ве­дае сваю спра­ву, але ў той жа час мо­жа за­мя­ніць ка­ле­гу пры не­аб­ход­нас­ці. Кож­ны га­то­вы да­па­маг­чы, на­ват ка­лі гэ­та не звя­за­на са служ­бо­вы­мі аба­вяз­ка­мі».

Сён­ня ме­даль «За без­да­кор­ную служ­бу» ІІІ сту­пе­ні, Га­на­ро­вая гра­ма­та Дэ­парт­амен­та ахо­вы, па­дзя­ка мі­ніст­ра ўнут­ра­ных спраў, ме­даль «90 га­доў бе­ла­рус­кай мі­лі­цыі», — да­лё­ка не ўсе ўзна­га­ро­ды, якія мае ма­ёр Буй­ніц­кая, ня­гле­дзя­чы на тое, што ў ор­га­ны ўнут­ра­ных спраў яна тра­пі­ла вы­пад­ко­ва. Ад­ной­чы на­ша ге­ра­і­ня пра­хо­дзі­ла мі­ма Гро­дзен­ска­га РА­УС і вы­ра­шы­ла спы­таць, ці ня­ма для яе якой-не­будзь пра­цы. На­мес­ні­кам на­чаль­ні­ка рай­ад­дзе­ла та­ды быў Ана­толь Аляк­се­е­віч Бе­ла­шэў­скі, які пры­няў яе ў штат на па­са­ду ін­спек­та­ра кан­цы­ля­рыі. Гэ­та бы­ло ў 1985 го­дзе. У 1987-м ста­ла пра­ца­ваць у Гро­дзен­скім ра­ён­ным пад­раз­дзя­лен­ні ахо­вы, а з ве­рас­ня 2001 го­да Яні­на Мі­хай­лаў­на слу­жыць у Гро­дзен­скім аб­лас­ным упраў­лен­ні Дэ­парт­амен­та ахо­вы.

«Спа­кой­на тут ні­ко­лі не бы­вае, — рас­каз­вае пра спе­цы­фі­ку пра­цы Яні­на Буй­ніц­кая. — У су­вя­зі з ця­ку­час­цю кад­раў, трэ­ба свое­ча­со­ва пад­рых­та­ваць за­ме­ну, каб пад­раз­дзя­лен­ні пра­ца­ва­лі як на­ле­жыць, каб не бы­ло не­кам­плек­та і вя­лі­кай на­груз­кі на аса­бо­вы склад. Імк­нём­ся, каб коль­касць зволь­не­ных су­пра­цоў­ні­каў ад­па­вя­да­ла коль­кас­ці тых, хто пры­быў на служ­бу».

Ле­тась Гро­дзен­скае аб­лас­ное ўпраў­лен­не за­ня­ло дру­гое мес­ца ў рэс­пуб­лі­цы па кам­плек­та­ван­ні. Як жа ад­бі­ра­юц­ца кад­ры? Па­вод­ле слоў Яні­ны Мі­хай­лаў­ны, зно­сі­ны з кан­ды­да­там ад­бы­ва­юц­ца на пра­ця­гу 4 ме­ся­цаў — паў­го­да. За гэ­ты час мож­на вы­ву­чыць яго звыч­кі, лад жыц­ця, зра­зу­мець, як ён ста­віц­ца да мі­лі­цэй­скай служ­бы. На­мес­нік на­чаль­ні­ка ад­дзя­лен­ня звяр­тае ўва­гу на тое, як ча­ла­век ву­чыў­ся, ці зай­маў­ся які­мі-не­будзь ві­да­мі спор­ту, ці пры­маў удзел у гра­мад­скім жыц­ці. І са­мае га­лоў­нае па­тра­ба­ван­не да кан­ды­да­та — дыс­цып­лі­на­ва­насць і за­ко­на­па­слух­мя­насць.

Мно­гія з тых, чые аса­біс­тыя спра­вы афарм­ля­ла Яні­на Буй­ніц­кая, ужо пра­цу­юць на вы­со­кіх па­са­дах. Гэ­та на­чаль­нік ад­дзе­ла ты­ла­во­га за­бес­пя­чэн­ня ўпраў­лен­ня Ля­вон­цій Пят­ро­віч Ру­да­коў­скі, на­чаль­нік фі­нан­са­вай служ­бы КДК воб­лас­ці Дзміт­рый Мі­ка­ла­е­віч На­за­рук, стар­шы юрыс­кон­сульт шта­ба Гро­дзен­ска­га аб­лас­но­га ўпраў­лен­ня Ма­ры­на Вац­ла­ваў­на Юр­чак, на­мес­нік на­чаль­ні­ка ад­дзя­лен­ня срод­каў і сіс­тэм ахо­вы Ле­нін­ска­га ад­дзе­ла ахо­вы Анд­рэй Іва­на­віч Бан­дац­кі і мно­гія ін­шыя. У пра­фе­сій­ным ста­наў­лен­ні Яні­не Буй­ніц­кай да­па­ма­гаў Мі­ка­лай Мі­ка­ла­е­віч Лой­ша, з якім па­чы­на­ла пра­ца­ваць у аб­лас­ным упраў­лен­ні. Спа­чат­ку ён быў на­мес­ні­кам на­чаль­ні­ка, по­тым на­чаль­ні­кам кад­ра­вай служ­бы, ця­пер пра­цуе на­чаль­ні­кам шта­ба. З па­дзя­кай га­во­рыць і пра на­чаль­ні­ка ад­дзе­ла ідэа­ла­гіч­най ра­бо­ты і кад­ра­ва­га за­бес­пя­чэн­ня Мі­ха­і­ла Іва­на­ві­ча Чы­ві­лу, які ні­ко­лі не ад­мо­віць у да­па­мо­зе і па­ра­дзе.

У воль­ны ад пра­цы час Яні­на Мі­хай­лаў­на вель­мі лю­біць гу­ляць па ле­се, збі­раць гры­бы, умее вя­заць. Ні­ко­лі не пра­пус­кае спар­тыў­ных спа­бор­ніц­тваў, дзе не толь­кі пад­трым­лі­вае ка­лег, але і са­ма пры­мае ўдзел. Ра­зам хо­дзяць у тэ­атр, ез­дзяць у ванд­роў­кі. Ле­тась на­ве­да­лі Ня­свіж, Жы­ро­ві­чы, ез­дзі­лі на ха­кей­ны матч у ста­лі­цу.

А яшчэ Яні­на Мі­хай­лаў­на — ба­бу­ля цу­доў­най трох­га­до­вай дзяў­чын­кі Лі­за­ве­ты. «Я чы­таю ёй па тэ­ле­фо­не кніж­кі, каз­кі, — за­хоп­ле­на рас­па­вя­дае жан­чы­на, — а по­тым пры су­стрэ­чы гу­ля­ем у «ба­бу­лю і Чыр­во­ную ша­пач­ку». Або Лі­за пе­ра­каз­вае мне тыя каз­кі, што я ёй чы­та­ла. Яна яшчэ ма­лень­кая, та­му для яе гэ­та ўжо да­сяг­нен­не».

Воль­га КАЦЬ­КО.

Фо­та аў­та­ра.