Ніколі не здавацца!

Гэта здарылася два гады таму. Быў канец жніўня, і я з сябрамі праводзіла апошнія дні лета, атрымліваючы асалоду ад канікулаў і цёплага сонца. Тады нам так падабалася залазіць на дрэвы, праводзіць там фотасесіі і гадзінамі абмяркоўваць усё, што было для нас цікавым. Мы не задумваліся аб небяспецы, здавалася, весялосць ніколі не скончыцца. І вось адбыўся няшчасны выпадак. Мая сяброўка Каця Сычова сарвалася з галінкі, на якой сядзела, і ўпала спінай на зямлю...

Спалохаўшыся, мы злезлі з дрэва і падбеглі да дзяўчыны. Пыталіся, як яна сябе адчувае, ці можа ўстаць. Каця паскардзілася на боль у спіне і боку. На наступны дзень мы даведаліся, што ў маёй сяброўкі зламаныя чатыры пазванкі... Каці быў прызначаны пасцельны рэжым на паўгода. Для цыркуляцыі крыві ёй было рэкамендавана рабіць лёгкія практыкаванні для рук і ног, лежачы ў ложку. Усе блізкія хваляваліся за яе здароўе. А сама Каця вельмі перажывала, што больш не зможа весці актыўны лад жыцця, бо яна займалася спартыўнымі бальнымі танцамі і музыкай, вельмі любіла катацца на каньках. Яна не магла ўявіць сабе сваё жыццё без усяго гэтага і старалася не здавацца, робячы ўсё магчымае, каб хутчэй стаць на ногі.

Паколькі сяброўка не магла наведваць школу, да яе кожны дзень прыходзілі настаўнікі і займаліся з ёй па вучэбнай праграме. Яны падтрымлівалі Кацю, расказвалі нам, якая яна малайчына! Бо вельмі цяжка вучыцца, калі ты заўсёды ляжыш і працуеш толькі рукамі. А яна старалася пісаць, чытаць падручнікі і вучыць школьны матэрыял. Мы з аднакласнікамі, вядома ж, таксама не забывалі пра яе: пасля ўрокаў наведвалі, дзяліліся цікавымі навінамі са школьнага жыцця, прыносілі пачастункі. Я бачыла, як рада яна нам, і не пераставала здзіўляцца жыццярадаснай пазіцыі і ўпартасці сяброўкі.

...З ложка яна змагла падняцца раней, чым праз шэсць месяцаў. Каця расказвала, што не зусім верыла ў сябе, але вельмі хацела хутчэй стаць на ногі і вырашыла змагацца да апошняга. І вось дзяўчыне ўжо можна наведваць школу.

Мы з радасцю сустрэлі Кацю пасля доўгага выздараўлення, кінуўшыся да яе насустрач. Каця ўся ззяла і дзякавала нам у адказ. Наша падтрымка ў цяжкую хвіліну дапамагла ёй у барацьбе з хваробай. Напачатку аднакласніца не магла займацца сваімі любімымі танцамі. Аднак мая сяброўка не журылася і не падала духам, а прымала ўдзел у творчых мерапрыемствах і фестывалях, дзе паказвала ўсё, на што яна здатная. Кацюша такі чалавек, які імкнецца да сваёй мэты і дамагаецца таго, чаго хоча.

Яна вялікая малайчына, бо сёння зноў займаецца сваёй любімай справай — танцамі! Гледзячы на яе, я разумею, як важна быць моцным і цярплівым чалавекам. Мая сяброўка дала мне прыклад веры ў сваю мару. І калі мне раптам захочацца ўсё кінуць і з усім змірыцца, я заўсёды буду ўспамінаць Кацю.

Ганна КУРТАСАВА, выпускніца 11 класа ліцэя №2 г. Мінска