«Якая ж я дачніца?! Тутэйшая, арэпіцкая»

Зірніце, які ўраджай жыта на сваім прысядзібным участку вырасціла дбайная гаспадыня з Арэпічаў. Прычым усё зжала сярпом у свае 84 гады сама! Атрымалася ажно 11 буйных снапоў. Цяпер клопат — абмалаціць іх. У мясцовай гаспадарцы руплівіцы паабяцалі выдзеліць камбайн.

Домік Вольгі Рыгораўны Кухарчук знаходзіцца непадалёку ад канторы ААТ «Арэпічы». Ён прыкметны: відавочна, пабудаваны даўно, на сваім вяку пабачыў нямала, аднак яшчэ такі моцны, дагледжаны, пафарбаванымі драўлянымі вокнамі паглядае на вуліцу. Да самых веснічак цягнуцца кветкі. Дарэчы, яны ў чысцютка прыбраным і выкашаным двары растуць паўсюль: у цыбулі, на градах з морквай і чырванабокімі памідорамі, у фасолі. Шмат кветак у вазонах на падаконніках.

— А як жа без іх? Не было б так утульна і «цёпла» ў пакоях і на падворку, — кажа Вольга Рыгораўна. — Я імі з дзяцінства захаплялася... Іншая рэч, што раней такога выбару не было — цяпер многа «заморскіх», капрызных кветак. А мне больш даспадобы палявыя, няхай просценькія — ды такія родныя, як у маім дзяцінстве...

Вольга Рыгораўна ўспамінае, як разам з бацькам будавала дом, у якім зараз жыве: «Старэйшы брат слабаваты здароўем быў, а малодшы — дзіця, які з яго памочнік?.. Бацька пушчанскі лес прывёз, сам бярвенне габляваў, рабіў хату сумленна, на доўгія гады. Кухню вялікую запланаваў, каб і нам, дзецям, і гасцям месца хапала. Бывала, са школы прыйду, партфель пад стол кіну і бягу ў лес мох драць. Яго паміж бярвёнамі клалі, каб цёпла зімой было. Хто ж думаў тады, што разам (кранае рукою шурпатую сцяну дома) век дажываць будзем?»

З мая па кастрычнік я тут і жыву. А зімою — у Брэсце. Суседзі кажуць пра мяне — дачніца. А якая ж я дачніца? Я ж тутэйшая, арэпіцкая.

У вёсцы работы заўжды многа — у хаце парадак навесці, на двары, грады папалоць. Я да працы звыклая — з пятага класа касіць навучылася, жаць, араць — таму і занятак сабе заўжды знайду. Вось і сёлета жыта пасеяла, каб зелле не расло, бо перад суседзямі сорамна.

Дарэчы, гэтая мілая жанчына 40 гадоў прапрацавала ў Брэсцкім раддоме акушэркай, дапамагала немаўляткам з'явіцца на свет.

— Падумаць толькі — колькі немаўлятак прыняла! — успамінае Вольга Кухарчук. — Неяк спрабавала падлічыць — і збілася. Прыемна было, калі на вуліцы жанчыны мяне пазнавалі, спынялі, «дзякуй» гаварылі, што дапамагла дзіцяці на свет нарадзіцца, хваліліся ружовашчокімі гарэзамі. А цяпер многія з іх не тое што сваіх дзетак — ужо і ўнукаў маюць. Асабліва шкадавала жанчын з вёскі — старалася такім і пялюшак паболей прынесці, і словам добрым падтрымаць.

Бывала, просяць мяне проста пабыць побач — заставалася, сядзела да раніцы, нават калі мая змена даўно скончылася. Радавалася разам з парадзіхай, калі немаўлятка нарэшце з'яўлялася на свет, клала яго маме на жывот. Вельмі прыемна было, калі мамачак праз некалькі гадоў зноў бачыла ў радзільнай зале і радасныя бацькі выносілі «канверцік» з чарговым падарункам лёсу.

Не разумела татаў, якія адпраўлялі жонак у раддом з наказам: «Ідзі, нараджай, толькі без сына можаш не вяртацца». А калі Бог даў дачку — то што, у свет ідзі? Даводзілася неаднойчы з такімі татамі размаўляць, ушчуваць. Так і карцела завесці такога ў радзільную залу, каб пабачыў, адчуў, як «лёгка» дастаецца маці дзіцятка.

Вольга Рыгораўна разумела і шкадавала парадзіх. Тут трэба быць не толькі высакакласным спецыялістам, а яшчэ і псіхолагам, сяброўкай, маці ў рэшце рэшт. Асабліва пачала разумець цяжарных, калі сама нарадзіла сына і дачушку.

— Я цяпер ужо двух унукаў і праўнука маю, — цёпла пасміхаецца, седзячы на лаўцы пад вокнамі сваёй хаты, Вольга Рыгораўна. — Сюды, у вёсачку, ездзяць, ды нячаста — у іх свой, малады, погляд на жыццё. А мне тут добра. Тут мая радзіма, тут мой родны дом.

Святлана БЯЛЯК

Жабінкаўскі раён

Фота Святланы КІСЛАЙ