Пасля страху

Ганнна Комар

нарадзілася 20 сакавіка 1989 года ў Баранавічах. Скончыла МДЛУ. Працавала настаўніцай англійскай мовы, перакладчыцай, памочніцай кіраўніка, валанторкай у Ірландыі. Летась атрымала прэмію імя Марзіі Закір’янавай, дзякуючы чаму чакае выдання сваіх вершаў на англійскай мове ў Лондане. Працуе над перакладамі сучаснай жаночай англамоўнай паэзіі.

---

---

ПАСЛЯ СТРАХУ

,,,

Бледнай рукой вясна рассоўвае фіранкі.

Доўгія месяцы штучных вітамінаў

пакінулі калматыя лішаі на целах вокнаў,

сонечныя ванны ў помач дзецям умераных шырот

і фермаў, дзе гадуюць

мяса.

Мы і самі мяса,

і вецер рве нас на шматкі, і вецер не шкадуе нашых шкурак,

і вецер пусціць нас на салцісон.

Ссінелымі губамі я прамаўчу

сваю нязгоду

з выпадкам нараджэння

ў гэтым клімаце

і з гэтым снегам,

што шыю маю

раздзьмуў, як жабу.

Я пракаўтну лядзяш з лімонным сокам,

заем усё гэта журавінай у цукры.

Падчас вясенняе ўборкі памыем вокны —

ды толькі да наступнага дажджу.

,,,
пасля

птушка вылятае,

птушаня

сочыць за ёй з гнязда:

за размахам яе крылаў,

за паваротам хваста,

за тым, як паветра

прагінаецца пад імі.

гарызонт завальваецца:

свет вакол

сцягваецца ў тугое яйка.

калі яна больш не вернецца,

скарлупа яму будзе домам.

,,,

Трашчаць храсткі,

калі я расхінаю рукі

ўпусціць цябе,

баляць калені

бегчы за табой.

Твая свабода
сягае далей за маю

забруджаную паэтыку.

Я выпраменьваю любоў,

абцяжараную плутоніем.

Пакінь мяне маім хваробам,

шукай нерадыёактыўнае ўлонне.

 

ірландскі сняданак па–беларуску

на сняданак — учарашні заход сонца,

нясвежы, як прасціны пад намі;

яны ведаюць, пра што мы

будзем думаць увесь дзень.

учарашні, памяты, як мая скура;

мы з ёй сінхронна губляем:

яна — пругкасць, я — ідэалы.

чайкі, з якімі ў цябе вайна,

замінаюць лічыць, колькі жанчын

прымаюць цябе як ёсць.

гэтая мыльная опера

зацягнулася

да світанку,

час снедаць

і не падавіцца

засохлай скарынкай.

 

Ціхае вар’яцтва

З жанчынай, што

па ўзросце мне маці,

па знешнасці — бабуля,

па паводзінах — дачка,

а насамрэч — мой пацыент,

хоць я не доктар,

а яна не ў вар’ятні,

Мы

ўдзень

выдаем на нармальных,
уноч жа

змешваем масла, цукар, муку ды яйкі

і жарэм сухама

свае дэпрэсіўныя станы.

 

суботняя ноч

агарні мяне

трыпутнікам

цела свайго

ціха ляжаць

слухаць

рэха маўчання

трамвайных рэек,

стомленых барабанаў

зацяганыя рытмы,

з дынамікаў сэрцабіццё,

акцэнты смеху

турыстаў…

пакуль не зрастуцца

раны мае

з тваім лісцем

,,,

У далонях ласкавых тапельца

жучок, чарвячок і ручка.

Абмінаюць яго вужакі,

цяжкія гружоныя баржы

і грыбныя дажджы.

Сёлета лецішча радуе

спелымі яблыкамі.

Вернешся — дома верасень

і запіска на халадзільніку:

«Хутка май».