Прадстаўнікі творчых прафесій пра свой досвед у ролі Дзеда Мароза

Дзед Мароз — той персанаж навагодніх свят, якога кожны з нас памятае яшчэ з маленства. Менавіта ён разам са сваёй унучкай Снягуркай прыходзіць у дамы, садкі і школы, каб павіншаваць са святамі, прынесці падарункі, здзейсніць жаданні. Ён робіцца правадніком для герояў у казцы, дзе дабро перамагае зло, а сяброўства і вера становяцца сапраўднымі магічнымі сіламі, якія набліжаюць Новы год. «Звязда» вырашыла пацікавіцца ў прадстаўнікоў творчых прафесій, каму даводзілася быць у ролі гэтага вядомага чараўніка, якія гісторыі пакінуў у іх памяці гэты вопыт.

Алег Коц, акцёр Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Максіма Горкага:

— Я даволі часта быў Дзедам Марозам, хоць цяпер, здаецца, вырас з гэтай ролі. Увогуле гэта звычайная практыка для студэнтаў акцёрскіх вузаў, пачынаючы з першых курсаў. Давялося на навагоднія святы прымяраць белую бараду і тады, калі ў мяне нарадзіўся сын. Я на працягу трох гадоў быў Дзедам Марозам у яго садку, але ні разу не «пракалоўся», і сын мяне не пазнаў. І ён дагэтуль верыць у існаванне гэтага чараўніка.

Аднак на адным з ранішнікаў адбылася наступная гісторыя... Незнаёмы хлопчык, пабачыўшы мяне ў ролі Дзеда Мароза, пачаў паказваць на мяне пальцам са словамі «Гэта мой тата!» І ў дзіцяці здарылася сапраўдная істэрыка, якую мы змаглі спыніць толькі пасля таго, як я крыху «размаскіраваўся». Калі хлопчык пераканаўся, што я — не яго тата, але і не сапраўдны Дзед Мароз, то ў вачах з'явілася здзіўленне і чыталася пытанне «А дзе ж тады сапраўдны Дзед Мароз?»... Шкадую, што давялося так расчараваць дзіця.

Скажу сумленна, сам да сёння веру ў Дзеда Мароза, бо патрэбен жа і нам, дарослым, добры чараўнік, які выканае нашы пажаданні. На Новы год заўсёды загадваю жаданні, прычым не адно, а шмат. Вельмі хочацца, каб усе людзі верылі ў цуды, таму калі я ў ролі Дзеда Мароза, для мяне гэта магчымасць падарыць людзям такую веру. Сёння ў тых жа садках бацькі назіраюць за ўсім, што адбываецца на ранішніку, праз мабільны тэлефон, а так хочацца зрабіць іх непасрэднымі ўдзельнікамі свята... А яшчэ для мяне вось што важна. Калі прыйшоў да дзяцей на навагодні ранішнік і здолеў зрабіць так, каб яны не ўспаміналі пра падарункі, а радаваліся таму, што адбываецца.

Хоць з падарункамі таксама могуць быць казусы... Здараецца, калі ў якасці Дзеда Мароза дастаеш падарункі з мяшка, іх можаш пераблытаць. Тады самае галоўнае — хуценька завалодаць увагай дзіцяці і, пакуль тое занятае, знайсці патрэбны прэзент. І тады ў выніку зноў усе шчаслівыя... У святы вельмі хочацца ўсім пажадаць заставацца дзецьмі і не пераставаць верыць у цуды. Я спадзяюся, што ў наступным годзе ўсе жаданні беларусаў здзейсняцца!

Руслан Туркоў, прадзюсар Белтэлерадыёкампаніі:

— Мне шмат разоў даставалася роля Дзеда Мароза. Згадваецца адна гісторыя з 1990-х, я тады яшчэ працаваў настаўнікам фізічнай культуры ў Магілёве. І вось мяне запрасілі пабыць галоўным навагоднім чараўніком. Тады было складана з падарункамі, цукеркамі і цацкамі. Даводзілася раздаваць па тры-чатыры цукерчыны, каб усім дзецям хапіла. Але бывала і так, што падыходзілі бацькі і прасілі павіншаваць іх дзіця асобна. Так аднойчы падышлі да мяне і далі цацачную чыгунку, сказалі — «Падарыце вось таму хлопчыку!» Я падыходжу да дзіцяці і перадаю яму падарунак нібы ад Дзеда Мароза. А побач сядзіць дзяўчынка, паглядае на шыкоўны падарунак суседа і з надзеяй пытаецца ў мяне: «А мне што ты падорыш?» Я ж, вядома, не магу ёй прызнацца — «На жаль, твае бацькі нічога табе не перадалі», таму дастаю ёй з мяшка толькі пару цукерак, бо больш нічога не мог даць. Ніколі не забудуся надзеі і расчаравання той дзяўчынкі... Думаю, сённяшнім дзецям цяжка ўявіць, як тады жылі і як часам складана было Дзеду Марозу.

Увогуле, з дзясятак разоў мне даводзілася быць Дзедам Марозам. Калі быў ім у свае школьныя гады, то мне казалі, што тыя цукеркі, якія застануцца пасля ранішніка ў мяху, дастануцца мне. Вядома, намагаўся аддаваць дзецям найперш карамелькі, каб мне якая шакаладная цукерка засталася. Потым быў у гэтай ролі ўжо на навагодніх святах у дзіцячым садку, які наведвалі мае двайняты. На шчасце, яны ні разу мяне не «раскусілі», хоць я і не вялікі акцёр. Але я заўсёды з хваляваннем назіраў, як у такія моманты мае дзеці звяртаюцца да мяне, быццам да казачнага персанажа. У сваім дзяцінстве я таксама верыў у Дзядулю Мароза. Паколькі нарадзіўся і рос у вёсцы, то перад Новым годам разам з бацькам ездзіў у лес па елку. І калі мы ішлі па лесе, мне здавалася, што вось зараз на паляне з'явіцца хатка гэтага чараўніка... Цяпер вельмі радасна глядзець, як мае дзеці пішуць лісты Дзеду Марозу і кажуць, каб я іх перадаў. Альбо яны вераць, што мы з ім добрыя знаёмыя, альбо проста падыгрываюць мне, каб не застацца без чаканых падарункаў... А ўсім нам хачу пажадаць на Новы год знайсці пад ёлкай дабро, мір і — самае галоўнае — здароўе! Беражыце сябе!

Яўген Алейнік, прадзюсар гурта AURA, кампазітар:

— Цікавая гісторыя ў ролі Дзеда Мароза адбылася са мной гадоў дзесяць таму, калі майму старэйшаму сыну было гады тры. Мяне тады натхнілі ўласныя ўспаміны з дзяцінства, калі мой дзядуля пераапранаўся і з'яўляўся перада мной у выглядзе навагодняга чараўніка. Прычым я рэагаваў так, як спачатку і мой сын — я яго не пазнаваў. Ёсць нават фотаздымак з тых часоў... Вядома, захацелася і для свайго сына зрабіць нешта падобнае. І вось я набыў касцюм, пераапрануўся, узяў мех з падарункамі і прыйшоў у хату. І, відаць, настолькі ўжыўся ў ролю, што мой Сашка пабег па ўсёй кватэры шукаць мяне з крыкамі «Тата, глядзі, Дзед Мароз прыйшоў!» А не знайшоўшы мяне, пачаў спяваць чароўнаму госцю нашы песні, хоць мы нават не падазравалі з жонкай, што ён іх ведае. Было весела і цікава. Праўда, на наступны год мой нумар ужо не прайшоў! Сын мяне адразу пазнаў. А вось летась мы для малодшага сына выклікалі акцёра-Дзеда Мароза, і калі той запытаў у малога, ці добра ён сябе паводзіў, то наш Вова выдаў: «Так, я добра сябе паводзіў! Еў кашу і супчык!» Хоць насамрэч яго няпроста накарміць, але сказаў якраз тое, што ад яго чакалі. Думаю, сёлета паспрабую сам яшчэ раз стаць для яго Дзедам Марозам... А ўсім нам напярэдадні свята пажадаю, каб аказалася, што 2020-ы быў чорнай паласой, а за ёй у 2021 годзе абавязкова з'явіцца белая!

Дзмітрый Церахаў, вядучы тэлеканала АНТ:

— Мне неаднойчы даводзілася быць у такой ролі, асабліва калі пасля заканчэння ўніверсітэта працаваў у школе, і там ладзілі святы для дзяцей. Але быў адзін ранішнік, які мы рыхтавалі для ветэранаў педагагічнай працы Ленінскага раёна. На ім мне давялося быць Дзедам Марозам для людзей ва ўзросце. І гэта запомнілася, бо дарослыя сапраўды часам бываюць як дзеці. Заслужаныя настаўнікі з задавальненнем вадзілі хараводы, удзельнічалі ў віктарынах і радаваліся святу, магчыма нават больш, чым дзіцячая публіка.... Заўсёды прыемна быць часткай навагодняга чараўніцтва і дарыць добрыя эмоцыі дзецям і дарослым. Мы з дачкой, напрыклад, пішам лісты Дзеду Марозу, і ў такія моманты мая вера ў гэтага чараўніка нібы вяртаецца. Тым больш калі пад ёлачкай знаходзіш падарунак, пра які марыў, то чым гэта не пацвярджэнне... Калі шчыра, сам я ў дзяцінстве ніколі не спрабаваў высветліць, а ці сапраўдны Дзед Мароз. Але падтрымліваць гэтую веру ў сваёй дачкі нам з жонкай падабаецца. І вельмі хочацца, каб людзі імкнуліся настройвацца на свята, жылі ў чаканні цудаў. Хоць мы і разумеем, што ўсё залежыць толькі ад нас. Няхай ва ўсіх усё будзе добра!

Алена ДРАПКО

Фота з архіваў герояў матэрыялу