Валянціна Быстрымовіч. «Каго любіць, таго і чубiць»

Люба сядзела ў прыёмнай трэсту, чакаючы запрашэння на сумоўе. Начальнік аддзела пагаварыў з ёй ужо і пайшоў да галоўнага інжынера. У тым, што яе прымуць, сумневаў не было: яна ведала і Андрэя, галоўнага інжынера трэсту, і Валодзю, дырэктара, па сваёй старой працы. Калісьці яны працавалі разам майстрамі ў адной арганізацыі. Старая дружба не ржавее.

Начальнік аддзела выйшаў прыгнечаны, з расчырванелымі шчокамі, і запрасіў ісці за ім.

— Адмовіў, — вінавата сказаў ён. — I не назваў прычыну, проста адмовіў.

— Адмовіў?! — Люба пачырванела. — Што ж, ён мае права…

Выбачаючыся, яна выбегла з кабінета, ледзь стрымліваючы слёзы. Чаму адмовіў? Ён ведае яе як добрага спецыяліста, і нават раней выяўляў да яе сімпатыю. Так, калі вы хочаце лепш пазнаць чалавека, дайце яму ўладу. Яна гэтага не чакала, яна ніякім чынам гэтага не чакала...

— Навошта ён гэта зрабіў? 

Люба плакала ў сяброўкі.

Сяброўка была не ў настроі разбіраць сітуацыю па костачках i сказала, як адрэзала:

— Чаму ў цябе істэрыка? Зайдзі і спытай наўпрост! Выганіць — дык выганіць, затое прычыну даведаешся. 

Інструкцыя спрацавала. На наступны дзень Люба ўляцела ў кабінет Андрэя, не спытаўшы дазволу і не звярнуўшы ўвагі на сакратарку, якая ўскочыла. Ён утаропіўся на яе так, нібы яна была прывідам.

— Не палохайся! Я не буду прасіць аб працы, ўсё роўна ўжо адмовіў, — сказала Люба.

— Рады цябе бачыць, — Андрэй устаў, зачапіўся доўгімі нагамі за ножку крэсла і перакуліў яго.

— Ты ж ведаеш, я добры спецыяліст. Чаму ты не ўзяў мяне на працу?

— Вось таму i не ўзяў! Навошта мне патрэбен падначалены разумнейшы за мяне?

Яны абмяняліся яшчэ парай фраз, і Люба сышла, калі не ўзрадаваная, то супакоеная шчырасцю Андрэя.

Праз два дні нечакана патэлефанавала сакратарка і папрасіла зайсці да дырэктара трэста. За сталом сядзеў ужо не Валодзя, а салідны Уладзімір Валяр’янавіч. Люба нават адчула баязлівасць пад яго ўладным позіркам. Ён жэстам запрасіў яе сесці.

— Я чуў, што ты прыходзіла ўладкоўваца на працу? Прыходзь заўтра. Я ўпэўнены, ты справішся.

Яна не стала затлумляцца, як працаваць з Андрэем, бо ён жа будзе яе непасрэдны начальнік, і выйшла на працу на наступны дзень. Непрыемнасці пачаліся адразу ж.

Напярэдадні Новага года прафсаюзны камітэт раздаў супрацоўнікам салодкія падарункі. І менавіта ў той момант, калі яна адкрывала навагодні падарунак, каб выпіць кубачак гарбаты з калегай, якая зазірнула на хвілінку, Андрэй уляцеў у кабiнет у гуллівым настроі:

— З Новым годам, прыгажуні! — і пакланіўся, ледзь не склаўшыся напалову (ростам Бог не пакрыўдзіў).

Люба, адрэагаваўшы на гуллівы настрой боса, са словамі: «I вас віншуем!» — падарыла яму вялікую цукерку з выявай вясёлага коніка. Усмешка спаўзла з твару Андрэя, яго бровы сышліся на пераноссі, а падбародак высунуўся наперад:

— Здзекуешся з мяне?! — ён злосна паглядзеў на Любу і знік за дзвярыма.

Яна ледзь не заплакала, зусім не хацелася сваркі. Калега маўчала... і тут да яе дайшоў сэнс таго, што яна зрабіла — на абгортцы цукеркі намаляваны конік, а нязграбны Андрэй з доўгімі канечнасцямі нагадвае яго, і ведае пра гэта! Ну i здарэнне!

На працягу двух тыдняў ён прыдзіраўся да яе з нагоды і без. Аднойчы ён аблаяў яе пры чужых. Выскачыўшы з яго кабінета, Люба рыдала як бялуга, замкнуўшыся ў сваім. Ён патэлефанаваў праз пару хвілін і пагрозліва запатрабаваў:

— Вярніся!

— Дай супакоіцца! — злосна адказала яна і кінула трубку.

Праз хвіліну пачуўся стук у дзверы. Выцершы пачырванелыя вочы, яна адчыніла. Андрэй з парога ўручыў ёй адразу пяць упаковак сурвэтак:

— Вось, вытры слёзкi, потым увойдзеш, — і, павярнуўшыся, як на шарнірах, знік за дзвярыма. Люба адразу супакоілася і нават павесялела — занадта смешнай здалася ёй яго выхадка.

Сітуацыі былі розныя. Напрыклад, зламалася машына, і ім давялося дабірацца да ўстановы на грамадскім транспарце. Там было шмат людзей, яны жаліся адзін да аднаго. Люба адчула, што Андрэй побач, і на яе нешта найшло. I раней яна дзеля смеху магла што-небудзь зрабіць. І вось цяпер яна гулліва нахілілася да яго вуха:

— Я адчуваю ўвесь твой бок…

Андрэй, не раздумваючы, павярнуўся да яе тварам. Яна, стрымліваючы смех, прашаптала яму на вуха:

— А цяпер усё, што знаходзіцца наперадзе.

Ён пачырванеў і павярнуўся да жанчыны спінай. Люба, скаланаючыся ад залівістага смеху, прашаптала:

— А цяпер тое, што ніжэй спіны.

— Калі выйдзем з транспарту, вы напішаце заяву аб звальненні! — успыхнуў бардовы ад збянтэжанасці і абурэння Андрэй.

— Добра, — Люба больш не магла стрымліваць смех.

Дзень не праходзiў без здарэнняў: яна то ўсхліпвала, то ўсміхалася. Не раз Андрэй роў як звер: «Звольню!!!» "Чым усё гэта скончыцца?«— шаптаўся персанал.

Навагодняя карпаратыўная вечарынка была прызначаная на трыццатае на базе адпачынку за горадам. Усе супрацоўнікі селі ў аўтобусы і адправіліся на базу ў зімовым лесе. Дамы пабеглі прыводзіць сябе ў парадак, і вельмі хутка ўсе ўжо сядзелі за накрытым сталом. Люба сядзела насупраць дырэктара, і ён старанна наліваў ёй шампанскае.

«Калі хочаш даведацца, на што здольны падначалены, напаі яго», — пажартавала яна, адчуваючы, што п’янее. Пачаліся танцы. Людзі разаграваліся і танцавалі бугі-вугі так добра, як толькі маглі. У сярэдзіне вечара Андрэй нечакана запрасіў Любу на павольны танец. 

Танцораў было шмат, і яны згубіліся ў вясёлым натоўпе. Ён абняў яе моцна і асабліва пяшчотна. Люба адчула цяпло яго цела, машынальна паправіла яго загорнуты каўнер і, выпадкова дакрануўшыся да яго шыi, адчула, як Андрэй здрыгануўся.

Стала няёмка. Сітуацыя ў тралейбусе рассмяшыла яе, і гэты дотык, яго ўздрыгванне і блізкасць... Здавалася, ён таксама гэта адчуў. Яна вырашыла перапыніць танец.

— Я стамілася, — Люба адхілілася. — Я лепш пасяджу. Прабач.

Але Андрэй моцна трымаў яе. Люба зрабіла спробу вырвацца з моцных рук, і тады ён пацалаваў яе...

З таго часу яны разам. Андрэй прызнаўся, што непасрэднасць Любы, сарказм і гумар трымалі яго на адлегласці. Ён баяўся стаць прадметам яе жартаў. Сітуацыя змянілася. А чым гэта скончыцца — пакажа час.

Валянціна БЫСТРЫМОВІЧ

Прэв’ю: pexels.com