Валанцёрскі рух сярод маладога пакалення з кожным годам набірае ўсё большую папулярнасць. Гэтыя хлопцы і дзяўчаты дапамагаюць не толькі людзям, але і нашым чатырохлапым сябрам. А некаторыя з іх яшчэ і актыўна прасоўваюць пасыл тварыць добрыя справы праз сацыяльныя сеткі. Мы пагутарылі з валанцёркай з Мінска, пераможцай конкурсу «Валанцёр года — 2022» у намінацыі «Валанцёрскі TіkTok» Міленай Пенкальскай і даведаліся, як яна прыйшла ў гэтую сферу і як прасоўваць валанцёрскі рух праз сацыяльныя сеткі.
— Любоў да жывёл у мяне з самага дзяцінства. Зоаваланцёрствам пачала займацца яшчэ ў школе. Калі стала студэнткай Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў, уступіла там у шэрагі валанцёрскага клуба «СЛОН» і працягнула дапамагаць жывёлам. Блізкія ставяцца да маёй дзейнасці станоўча. Вядома, калі я прыношу ў дом коцікаў або сабачак, мне кажуць: «Мілена, ну ўсіх не выратуеш», «Куды нам іх?», «У нас маленькая кватэра» і таму падобнае, але ў той жа час яны разумеюць, прымаюць, дапамагаюць і любяць усіх маіх выратаваных гадаванцаў. Шчыра кажучы, потым досыць цяжка развітвацца з імі, калі знаходзім новых гаспадароў. Нават мая сям’я ўжо і сама гатовая пакінуць іх, забыўшыся пра ўсё тое, што казалі мне першапачаткова. Акрамя таго, што я сама з’яўляюся зоаваланцёрам, цяпер, працуючы педагогам-арганізатарам мінскай сярэдняй школы № 164 імя Б. В. Карпенкі, прывіваю клопат аб чатырохлапых і сваім вучням.
Дарэчы, аб конкурсе «Валанцёр года» наша гераіня даведалася і прыняла рашэнне паўдзельнічаць менавіта на рабоце. У пачатку навучальнага года ў школу прыйшло палажэнне аб конкурсе, і Мілена зразумела, што гэта яе шанц праявіць сябе. Тым больш незадоўга да гэтага ў яе жыцці здарылася вельмі цяжкая і кранальная гісторыя выратавання сямейкі чыхуахуа ад нядобрасумленнай заводчыцы.
— У канцы жніўня са мной звязалася суседка, пацікавілася, як знайсці ператрымку сабакам, якіх заводчык утрымліваў у жудасных умовах. Каб уладкаваць сям’ю чыхуашкаў, патрэбны былі фота, і я адправілася па месцы іх жыхарства. Ад выгляду пакутлівых жывёл сэрца аблівалася крывёй. Зразумела, што пакінуць іх тут не магу, і забрала да сябе. У той жа дзень наведалі ветэрынара — аказалася, адна асобіна чыхуахуа чакала патомства. Праз пару тыдняў пасля пераезду з’явіліся пяць здаровых шчанюкоў, кожнаму з якіх знайшлі любячую сям’ю. Уладкавалі і двух дарослых сабак, а маці пакінула сабе. Цяпер дома ў мяне міні-звярынец: сабакі Эмілі і Рашэль, кот Данік і трус Рубі.
Першапачаткова Мілена падавала заяўкі на ўдзел у дзвюх намінацыях конкурсу: «Асабісты ўклад» і «Валанцёрскі TіkTok», і якраз другая намінацыя прынесла дзяўчыне перамогу. Як прызнаецца сама гераіня, раней яна была дастаткова далёкая ад гэтай сацыяльнай сеткі, а цяпер на яе акаўнт падпісана больш за сем тысяч падпісчыкаў, а відэа, на якіх малады педагог апісвае гісторыю выратавання трох чыхуахуа, у агульнай складанасці сабралі каля паўтара мільёна праглядаў.
— Падрыхтоўка да конкурсу праходзіла доўга. Стварыла і пачала развіваць свой акаўнт, толькі калі вырашыла паўдзельнічаць у конкурсе. Да гэтага я рабіла падобныя публікацыі толькі ў свой асабісты акаўнт у «Інстаграме». За гэты адносна кароткі перыяд мой TіkTok «стрэліў», відэа сталі набіраць сотні тысяч праглядаў, адно відэа «заляцела» на паўтара мільёна, і пачала актыўна прыходзіць аўдыторыя. Тады я зразумела, што ўсё раблю не дарма і іду ў патрэбным напрамку. Прадумвала ўсё да дробязяў. Распісвала кожную ідэю. Дапамагалі ў рэалізацыі маіх задумак блізкія, малады чалавек і сяброўка. Арганізавалі хатнія фотасесіі, здымкі відэавізітоўкі, распісвалі ідэю для TіkToк і маніторылі, што карыстаецца попытам. Падчас падрыхтоўкі да конкурсу лёс склаўся нават так, што на вуліцы мой малады чалавек сустрэў вядомых беларускіх ціктокераў, якія здымаюць забаўляльны кантэнт і маюць вялікую аўдыторыю. Ён паказаў мой акаўнт, яны падтрымалі мяне, далі парады, сказалі не спыняцца, а ісці далей, развівацца ў гэтым кірунку. Гэта стала для мяне дадатковай матывацыяй.
Конкурс традыцыйна праводзіўся ў тры туры: раённы, абласны і рэспубліканскі. За перамогу ў рэспубліканскім фінале змагаліся пяцьдзясят тры намінанты, і праходзіў ён у завочным фармаце. Таму наша гераіня, даслаўшы сваю заяўку, з трапятаннем чакала вынікаў. Пасля іх абвяшчэння Мілена яшчэ доўга не магла паверыць у сваю перамогу.
— Я вельмі рада, што магу насіць ганаровае званне «Валанцёр года» яшчэ і ў такой, здавалася б, нязвыклай для мяне, але вельмі важнай у рэаліях сучаснага грамадства намінацыі. Бо сацыяльныя сеткі — гэта найкарацейшы шлях укаранення валанцёрскага руху сярод школьнікаў. Валанцёрскую дзейнасць важна распаўсюджваць сярод іх хаця б для таго, каб пашырыць кругагляд навучэнцаў, выхоўваць у іх гуманнасць, адказнасць, неабыякавасць. Многія нават не здагадваюцца, што могуць унесці свой уклад і дапамагчы камусьці. Асабіста ў маім педагагічным вопыце ёсць прыклады, калі дзіця кажа: «Я не магу дапамагаць жывёлам, таму што мне бацькі не дазваляюць завесці гадаванца». У той момант я пачынаю тлумачыць, што дапамога жывёлам заключаецца не ў тым, што ты абавязкова павінен кагосьці забраць. Дапамагчы ім можна рознымі спосабамі: пакарміўшы бяздомнага ката каля пад’езда, папаўняючы кармушкі для птушак, распаўсюджваючы інфармацыю аб пошуку дома для коткі або сабачкі ў сацыяльных сетках і гэтак далей. Галоўнае — жаданне. І тады дзіця ўсведамляе, што яно таксама можа зрабіць добрую справу па сваіх сілах і магчымасцях. Калі я праводжу акцыі па зборы дапамогі для бяздомных жывёл, заўсёды кажу фразу: «Нават адзін пакуначак корму можа зберагчы кагосьці ад галоднай смерці». Што да мяне, то я адназначна хачу звязаць сваё жыццё з гэтай справай і развівацца ў гэтай сферы. Хачу прайсці курсы грумера і кінолага. Цяпер чытаю шмат літаратуры па дадзенай тэме. У марах стаіць мэта адкрыць зоагасцініцу або прытулак для бяздомных жывёл.
Ангеліна НОВІКАВА
Фота дадзены гераіняй
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
