Таццяна Прахарэнка: Часам я магу паводзіць сябе як абсалютная авантурыстка

Гэтая дзяўчына — не толькі ўладальніца моцнага голасу і яркай знешнасці. Яна з ліку тых, хто ўмее дасягаць пастаўленых мэт і дакладна ведае, чаго хоча ад жыцця. Шырокай публіцы наша гераіня вядомая па тэлевізійных шоу, а прыхільнікам Гомельскай філармоніі — як салістка Эстрадна-сімфанічнага аркестра імя Ю. А. Васілеўскага. Напрыканцы года мы сустрэліся з Таццянай Прахарэнкай, каб распытаць пра пераадоленне сябе, пра музыку і яе ўспрыманне ў розных кантэкстах, а таксама пра тое, што рухае і натхняе артыстку кожны дзень.

— Таццяна, я назіраю за вамі з самага першага сезона шоу «Фактар.by», і складваецца ўражанне, што вы баец. Гэтая рыса характару ў вас заўсёды была ці з’явілася з вопытам?

— Я сама не лічу, што з’яўляюся байцом, бо зусім па-іншаму сябе ацэньваю. На праекце ні з кім не спаборнічала і ў прынцыпе па жыцці ўсё вельмі лёгка ўспрымаю. Я прафесійная вакалістка, таму пайсці на «Фактар. by» і там заявіць пра сябе — гэта не было для мяне такім складаным крокам, як, напрыклад, для людзей, хто ніколі на сцэну не выходзіў. Я ж усё ўспрымала як падзею, дзе за кошт сваёй працаздольнасці ты можаш выканаць пастаўленыя задачы, але без усялякай барацьбы з сабой, іншымі ўдзельнікамі. Для мяне існавалі толькі дакладна пастаўленыя тэхнічныя заданні, і была задача іх выканаць, з чым я ўдала спраўлялася.

— Пасля вы сталі ўдзельніцай праекта «Героі. Перазагрузка». Што новага пра сябе даведаліся там?

— Мяркую, гэта была адна з самых жорсткіх праверак мяне на трываласць за ўсё маё жыццё. Да праекта я паставілася па-філасофску ўжо пасля яго заканчэння, бо там змагла пражыць тыя рэчы, якія, думала, немагчыма пераадолець. Напрыклад, самым складаным для мяне было выпрабаванне стыхіяй паветра. Аказалася, я баюся вышыні, прычым нават не магу глядзець на людзей, калі яны там знаходзяцца. Аднак такі экзамен выпаў на мой лёс, і давялося псіхалагічна прыкласці неймаверныя высілкі, каб прайсці яго. І гэты крок стаў для мяне вырашальным. Зразумела, што немагчымае магчыма.

— Скажыце, ці лёгка вам удаецца прымаць важныя рашэнні ў жыцці?

— Часам я магу паводзіць сябе як абсалютная авантурыстка. А некаторыя свае крокі доўга абдумваю, узважваючы ўсе «за» і «супраць». Аднак мне лёгка ўдаецца прымаць тыя сітуацыі, на якія я не здольная паўплываць. Калі ж выбар залежыць ад мяне, то тады ўжо доўга пакутую, прымаючы рашэнне.

— Калі вы вярталіся на «Фактар.by» ў другім сезоне, ці не шкадавалі, што давядзецца ўсё пачынаць спачатку?

— З першага сезона гэты праект даволі нечакана ўвайшоў у маё жыццё, бо кастынг на яго я праходзіла яшчэ ў даэпідэмічны перыяд. Таму спачатку ішла на яго проста з думкай «паеду, пагляджу, што там, і атрымаю задавальненне». А вяртаючыся ў другім сезоне на шоу, сутыкнулася з вялікай колькасцю асуджэння з боку майго акружэння. Гэта прымусіла падумаць, ці правільна я рабіла раней. Аднак у першым сезоне, калі стаяла на сцэне і павінна была агучыць сваё рашэнне ісці далей, то разумела, што зараз скажу на ўсю краіну «не», а потым усё ж вярнуся ў другім сезоне. Мне гэта здавалася цікавым піяр-ходам.

— Зараз на праекце вы — выкладчык па вакале. Як вам у такой ролі?

— Прэстыжна, хвалююча, але я дастаткова ўпэўнена ў сваім прафесійным узроўні. Ведаю, што магу даць і чаго ад мяне хочуць, таму адчуваю сябе камфортна. На праекце выступаю, нібы нейкі праваднік паміж настаўнікамі і ўдзельнікамі. Мая задача не проста навучыць герояў прафесійным вакальным звычкам (усе ўдзельнікі вельмі моцныя ў гэтым), а ў тым ліку і накіраваць іх у плане нейкіх эмоцый, падказаць манеру паводзін. Увогуле, я дамагаю ім усім, чым магу.

— Раскажыце, на якой музыцы вы раслі?

— На самай рознай. Напрыклад, у маёй сястры былі кружэлкі Грыга, гуртоў «Браты Грым», «Мумі-Троль». Бацька любіў Pіnk Floyd, Deep Purple. Мама любіць Queen, а можа паслухаць і нешта з папулярнай музыкі. І плюс кожны дзень я слухала тое, што чатыры-пяць гадзін мая сястра іграла на фартэпіяна.

— Калі самі ствараеце музыку, то чым натхняецеся?

— Я не гляджу на сучасных маладых выканаўцаў, не слухаю іх, бо такая музыка ўвогуле мне не блізкая. Мне хутчэй даспадобы кампазіцыі Мікалая Наскова, некаторыя песні Рыгора Лепса. А калі глядзець па аранжыроўцы, то мне блізкая музыка Максіма Фадзеева, Меладзэ, падабаюцца творы Адэль. Словам, я прыхільніца класічнай эстрады. А сучасныя песні на трох акордах, дзе няма музычнага развіцця і толькі гучыць клубны біт, на мяне не аказваюць уздзеяння. У мяне ёсць музычная адукацыя, і я разумею, як кампазіцыя павінна выглядаць, таму маладзейшым выканаўцам здзівіць мяне складана. У мяне самой пры напісанні музыкі ёсць жаданне гаварыць пра глыбокіяі філасофскія тэмы, але ў выніку атрымліваюцца тэксты пра каханне, прычым абявязкова з ноткай драматызму.

— Як вы пражывалі нешчаслівае каханне і што цэніце ў адносінах?

— Усё заўсёды па-рознаму адбываецца. Калі пара разыходзіцца, то перажыванні ўжо ідуць на спад. А пакуль яшчэ толькі пражываеш моманты, дзе штосьці не складваецца, не можаш зразумець, сысці ці застацца і спрабаваць выправіць становішча — вось гэта цяжка. Пасля рашэння сысці і паставіць кропку, як правіла, эмоцыі адпускаюць.

Ва ўзаемаадносінах двум людзям вельмі важна сысціся, нібы пазлам. Трэба каб не было прабелаў па жыццёва важных момантах што датычыцца побыту, развіцця і іншага, каб не існавала недасказанасці. Самае важнае, на мой погляд, — уменне размаўляць з чалавекам, які побач, мець магчымасць патлумачыць сваю пазіцыю па нейкім пытанні, агучыць уласную занепакоенасць і атрымаць зваротную сувязь. Калі разумееш, што цябе прымаюць і разумеюць. І вы разам супраць нейкай праблемы, а не вырашаеце яе, змагаючыся адно з адным.

— Яшчэ вы неяк казалі, што любіце кнігі. Чым цікавіцеся ў літаратуры?

— Чытаю я ўвесь час. Калі, напрыклад, стомленая і ёсць вольная хвіліна, то з задавальненнем выберу адпачынак з кнігай. Мне падабаецца чытаць, адкрываючы для сябе штосьці новае. Таксама люблю пісаць рэцэнзіі на прачытаныя творы. Вяду нават адпаведную старонку ў сацыяльных сетках, дзе дзялюся тымі выданнямі, на якія варта звярнуць увагу. Бо ў той жа тэме псіхалогіі лепш пачытаць адпаведны падручнік савецкіх часоў, чым шматлікія папулярныя кнігі, што ёсць сёння на кніжных паліцах.

— Якое ў цэлым у вас стаўленне да сацыяльных сетак?

— Думаю, што ўсе людзі ў пэўнай меры нарцысы і ствараюць сабе там старонкі для нейкага самаўзвышэння. Мне таксама падабаецца весці сацыяльныя сеткі, прычым з задавальненнем раблю як карысныя, так і лёгкія, эстэтычна прыгожыя для мяне пасты. Там я захоўваю на памяць прыемныя моманты са свайго жыцця. Увогуле для мяне сацыяльныя сеткі маюць добрую функцыю «запамінаць важнае праз штодзённыя гісторыі», бо мы ўсе цяпер жывём, спяшаючыся, і многае забываем. Таксама нельга не сказаць пра тое, што там можна знайсці добрую пляцоўку для прасоўвання нейкага прадукту і атрымання грошай. Але мне не хочацца ператвараць свае профілі ў нешта падобнае.

— А што вамі рухала, калі паставілі сабе мэту атрымаць працу ў аркестры імя М. Фінберга?

— Паколькі даўно чула, што працаваць у гэтым калектыве салідна, то хацелася трапіць туды. Спрабавала ўвесь час недзе сустрэцца з аркестрам, каб паказаць сябе. А вось калі пачала працаваць там, то зразумела, што гэта не мой фармат. Мне ёсць з чым параўноўваць, бо я тры гады працавала з аркестрам імя Васілеўскага ў Гомельскай абласной філармоніі, куды пасля і вярнулася.

— Прыгадаеце свае самыя шчаслівыя ўспаміны з дзяцінства?

— Гэта Новы год, калі я загадала Дзеду Марозу падарыць мне ананас. І мама з татам купілі мне ад імя чараўніка гэтую смакату.

— Як ставіцеся да навагодніх свят?

— Я вельмі не люблю холад, але паколькі часцей за ўсё езджу на машыне, то мне падабаецца назіраць за тым, як ідзе снег, як навокал усё прыгожа і казачна. Са з’яўленнем першага снегу адразу пачынаю ўпрыгожваць дом, каб ва ўсім адчувалася навагодняя атмасфера. З узростам мяняецца ўспрыманне гэтага чароўнага часу. Калі раней мне хацелася весяліцца з сябрамі, кудысьці выбірацца, то цяпер лепшае свята — магчымасць пабыць дома з бацькамі.

— У студзені вы святкуеце дзень нараджэння. Ці ўласціва вам падводзіць напярэдадні нейкія вынікі і ставіць мэты на будучы год?

— Я люблю перыядычна распісваць сабе планы на месяц, паўгода, а пасля іх толькі абнаўляю. Таму напярэдадні дня нараджэння толькі звяраюся з напісаным, каб пераканацца, што іду па зададзеным курсе.

— Што сёння для вас у прыярытэце: далей рэалізоўвацца ў творчасці альбо думаць ужо пра стварэнне сям’і?

— Апошні год я не раздзяляю для сябе гэтыя дзве тэмы. Па-першае, у мяне заўсёды так складваецца, што ўсе важныя рашэнні прымаюцца пад уплывам кахання. Гэтае пачуццё вырашае ўсё за мяне, і яно ж дае мне імпульсы для развіцця і росту. Нядаўна я пачала задумвацца пра тое, у якім узросце хацела б стаць мамай, таму планую ў перспектыве рэалізоўвацца ў працы, і каб паралельна ў мяне з’явілася сям’я і дзеці. Зараз імкнуся ствараць тыя ўмовы, якія дазволяць гарманічна ўсё сумяшчаць.