Калі на свет з'явіўся мой хлопчык, адчуванне, што я стала маці, прыйшло не адразу. Хутчэй — маральнае задавальненне, як у той выдатніцы, што і ў гэтым плане ўсё атрымалася. Так бы мовіць, іспыт здадзены.
Калі не лічыць некалькіх секундаў у радзільнай зале, мы пазнаёміліся літаральна праз пару гадзін. Я думала, што ён прыехаў да мяне ў палату ў шкляным ложку-каталцы, каб пасмакаваць каштоўнай стравы — мамінага малака. Але ён застаўся. Назусім.
Мне ўручылі мой падарунак лёсу, калі я ледзь трымалася на нагах. Яшчэ мала ўсведамяючы, што адбылося, я шукала ў адным з пакетаў, загадзя сабраных у радзільню, бодзі, чэпчык, паўзункі, шкарпэткі — тое, у што, скінуўшы пялёнкі, прыбрала маё дзіця медсястра. Лоўка засунуўшы мініяцюрныя часткі цела ў яшчэ велікаватае адзенне, яна паказала, як карміць немаўля, і, пажадаўшы спакойнай ночы, выйшла ў цёмны калідор. З гэтага боку дзвярэй засталося шасцёра: тры мамы і столькі ж нованароджаных.
Здавалася, тая ноч ніколі не скончыцца. Дзеці крычалі то па чарзе, то ва ўнісон. Мой сынок ужо тады не змаўкаў ні на хвіліну. Пасля няўдалых, як я спачатку думала, спроб яго накарміць далёка пасля паўночы я «здала» дзіця на пост медсястры. Незадаволена зачыніўшы за мной дзверы, яна сказала прыйсці па яго раніцай. Я з'явілася значна раней — ці з сынам, ці без яго сну не было.
Дні ў радзільні цягнуліся марудна. Ужо тады я не магла адлучыцца ад свайго хлопчыка больш як на 15 хвілін. На працэдуры, у сталовую і па перадачы ад родных мы з суседкай па палаце хадзілі па чарзе — не менш крыклівым было і яе малое.
Чаканы дзень «Х» выпаў акурат на 9 мая. Сёлета я не брала, як звычайна, інтэрв'ю ў ветэранаў і не стаяла з дыктафонам дзесьці каля помніка, але гэты Дзень Перамогі быў для мяне не менш святочны — нас выпісвалі.
Як і бывае ў такіх выпадках, урачыстая сустрэча з роднымі, кветкі і абдымкі сяброў, маленькі кулёчак у руках медсястры, які яна перадае наваспечанаму бацьку, — і мы дома. Ужо ўтраіх. З гэтага моманту жыццё больш ніколі не будзе ранейшым...
Вераніка КАНЮТА
Іншыя вытрымкі з дзённіка маладой матулі — у наступных нумарах «СГ».
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
