Віктар Шніп: Першае інтэрв'ю, якое я зрабіў, — гутарка з Рыгорам Барадуліным для «Звязды»

Віктар Шніп, паэт, галоўны рэдактар выдавецтва «Мастацкая літаратура»:

— Газету «Звязда» чытаю ўжо пяцьдзясят гадоў. Яе ўсё жыццё выпісвалі мае бацькі ў Пугачах. Маці даярка, а бацька пастух. Па сённяшні дзень памятаю публікацыю верша Пятра Прыходзькі да 60-годдзя з дня нараджэння Валянціна Таўлая. Гэта быў 1974 год. Верш пачынаўся так: «Трыццаць тры, як гэта мала для паэта-змагара...» Радкі мяне вельмі ўразілі. Я ўжо тады рыфмаваў. І, прачытаўшы твор Пятра Прыходзькі, сам захацеў паслаць свае вершы ў «Звязду». І паслаў. І атрымаў з рэдакцыі цёплы ліст ад Міколы Гамолкі і Алеся Траяноўскага, які натхніў мяне на стварэнне новых вершаў.

Першае інтэрв'ю, якое я зрабіў у сваім жыцці, — гутарка з Рыгорам Барадуліным, надрукаваная ў «Звяздзе». Мне было 23. Сем гадоў да вучобы ў Літінстытуце я амаль нідзе не працаваў. Пісаў вершы, хадзіў па рэдакцыях. Жыў за атрыманыя ганарары. Часта карміўся ў сяброў і недзе пару разоў на месяц — у Рыгора Барадуліна. У маі 1983 года я прыйшоў у рэдакцыю газеты «Звязда», а там у аддзеле культуры сядзіць мой сябра Уладзімір Марук. Валодзя, ведаючы, што я перабіваюся з капейкі на капейку, прапанаваў мне зрабіць для газеты з кім-небудзь інтэрв'ю, бо вершы часта друкаваць яны не могуць. «А можна я з Рыгорам Барадуліным пагавару?» — нясмела запытаў я. «Пагавары, калі Рыгор Іванавіч пагодзіцца!» — адказаў Марук. У той жа дзень я паведаміў свайму Настаўніку, што хачу зрабіць з ім гутарку для «Звязды». Я раней інтэрв'ю ні з кім не рабіў, аб чым пры сустрэчы прызнаўся Барадуліну. Яго жонка Валянціна Міхайлаўна, пакарміўшы мяне, пакінула нас на кухні. Рыгор Іванавіч прынёс мне паперу і аўтаручку. Пасадзіў бліжэй да святла і пачаў дыктаваць пытанні да сябе і свае адказы. Гаварылі гадзіны дзве. І як вынік — 11 чэрвеня 1983 года ў «Звяздзе» з'явілася маё інтэрв'ю з Барадуліным «Сваё слова — ад маці». Праз месяц мне выдалі ганарар, і я адразу паехаў да Рыгора Іванавіча, каб палавіну грошай аддаць яму. Даведаўшыся, чаго я прыйшоў, Барадулін рассмяяўся і, не ўзяўшы грошай, сказаў: «Ты іх чэсна зарабіў!»...

Шмат дарагіх успамінаў звязана ў мяне з любімай газетай... Калі вучыўся ў Маскве ў Літаратурным інстытуце, я выпісваў «Звязду», якую кожны дзень чакаў як сустрэчу з родным чалавекам. І цяпер, выпісваючы «Звязду» і чытаючы яе, радуюся, што тут на роднай мове друкуецца шмат цікавых і карысных матэрыялаў па гісторыі нашай краіны, па краязнаўстве, па мастацтве, па літаратуры, пра наша сённяшняе жыццё. Я ўжо не гавару пра аператыўную журналісцкую інфармацыю, аб'ектыўную і шчырую. Сённяшняя «Звязда» — гэта люстэрка жыцця нашай краіны — Рэспублікі Беларусь.

Я чытаю «Звязду» і буду чытаць, бо люблю яе, як любілі мае бацькі ўсё сваё жыццё.