Ксенія Дземідовіч: На сцэне і ў жыцці — быць максімальна шчырай

Яна і не думала нават, што калі-небудзь стане актрысай. Дзяўчына-гарэза з Мар'інай Горкі, дачка міліцыянера, у восьмым класе плакала пад песні гуртоў «Арыя» і «Metallіca» і бачыла сваё прызванне толькі ў рок-музыцы. Аднак музычная школа па класе цымбалаў, у якую на той час хадзіла, не вельмі стасавалася з яе захапленнем. І калі прыйшоў час, дзяўчына вырашыла, што яе навучаць спяваць рок у сталіцы. Лёс жа прывёў не толькі да музыкі, але і да тэатральнай сцэны. Сёння ў творчым рэпертуары нашай гераіні галоўныя тэатральныя ролі ў такіх вядомых спектаклях, як «Не пакідай мяне», «Радавыя», «Апошні палкі закаханы», «Сабака на сене», «Рэвізор», а таксама здымкі ў шэрагу фільмаў: «Мішэль» (2018), «Абсурд» (2022), «Успышка» з Іванам Ахлабысціным у галоўнай ролі, дзе ў вобразе спявачкі яна выконвае на сцэне сваю аўтарскую песню «Аднымі вачыма», і іншых. Пра свой шлях у прафесію і работу ў Драматычным тэатры беларускай арміі расказвае госця «Чырвонкі. Чырвонай змены», актрыса, спявачка і педагог Ксенія Дземідовіч.

— Ксенія, раскажыце аб сваім захапленні рокам і чаму ў выніку вашай асноўнай дзейнасцю стаў тэатр?

— У восьмым-дзявятым класе я марыла стаць спявачкай і ўяўляла, што на сцэне за маёй спінай рок-калектыў, а я ўся ў скураным адзенні з доўгімі валасамі спяваю (смяецца). У той час я займалася цымбаламі ў музычнай школе і вельмі саромелася гэтага. І вось пасля дзявятага класа, жадаючы быць вакалісткай рок-гурта, паехала ў Мінск.

Я тады вельмі нефармальна адзявалася — у скуры, у шыпах. Прыйшла ў прыёмную камісію музычнага каледжа і сказала: навучыце мяне спяваць рок (смяецца). Мне адказалі, што гэтаму тут не вучаць. На той час я не разумела, куды іду і што мае цымбалы тут зусім недарэчы.

У мяне проста была мэта навучыцца спяваць. І аказалася, што музыкальна я вельмі развітая. Пасля заканчэння каледжа мусіла пайсці вучыцца далей: мне не падабалася маё размеркаванне, таму накіравалася ў кансерваторыю. Мяне бралі на клас акадэмічных спеваў. Аднак я не была гатовая паступаць туды. І мой майстар па вакале параіў Універсітэт культуры. Там прапанавалі ісці на харавое з разлікам, што пасля мяне перавядуць у кансерваторыю на курс ніжэй. Я заўсёды была бунтаркай і не хацела спяваць на лаўцы, здавалася, што хор — гэта нешта сарамлівае. І тады ўбачыла аб'яву са спецыяльнасцямі, на якія можна паступіць. На вочы трапіла «Рэжысура». На сённяшні момант па адукацыі я рэжысёр тэатра.

Памятаю, на экзамены прыцягнула цымбалы — камісія такога не бачыла ніколі, я там так «бахнула» на іх (усміхаецца). Карацей, паступіла, але ў плане рэжысуры не зусім атрымалася. Справа ў тым, што ў мяне нестандартнае мысленне — звярталася да сюррэалізму, а гэта, як вядома, людзям не вельмі неабходна. Майстар курса мяне не дужа любіла, таму я займалася сабой і была ў прынцыпе пазбаўленая акцёрскай практыкі ва ўніверсітэце. Мяне проста не дапускалі да акцёрскіх работ. Але гэта не спужала мяне, таму што я займалася прафесіянальна вакалам і ўсходнімі танцамі.

— Калі пачаўся ваш прафесіянальны шлях у тэатры Беларускай арміі?

— Калі я адвучылася чатыры курсы ва ўніверсітэце, быў кастынг у наш драматычны тэатр. На той час неабходная была актрыса, якая магла б хутка ўвайсці ў рэпертуар. Конкурс — каля дваццаці чалавек на месца. Я проста была ўпэўненая, што мяне не возьмуць, бо ніколі не мела ніякіх сувязяў. Усё, чаго дасягнула ў жыцці, зрабіла сама. І вось праз два месяцы мне патэлефанавалі і прапанавалі прайсці выпрабаванне другі раз. Памятаю, расказала маналог, яшчэ хацела спець, станцаваць, але мне не далі. У той момант здавалася, што выходжу на прафесійную сцэну першы і апошні раз. Аднак у маім чамадане быў касцюм для ўсходняга танца — я вельмі сур'ёзна рыхтавалася (смяецца). І нечакана выйшла і сказала, што хачу паказаць свой касцюм, які рыхтавала ўсю ноч. Вядома, мяне ўзялі (смяецца). І да гэтай пары ў мяне ёсць дэвіз, маё крэда: я кожны раз выходжу на сцэну, як у апошні раз. Гэта датычыцца маёй музычнай дзейнасці, і тэатральнай, і любых маіх калярабочых момантаў — я па-іншаму не магу працаваць.

— А як склаўся лёс з вакалам?

— Раней у нас з маёй камандай быў гурт JOHNCONNOR, а з мінулага года з'явіўся новы склад і, адпаведна, новая назва — Dbyna. Мы спяваем на беларускай мове калярокавыя песні, цесна супрацоўнічаем з маладымі выпускнікамі кансерваторыі. Аўтарам тэкстаў песень і музыкі выступае мой муж — у нас моцныя партнёрскія ўзаемаадносіны: ён займаецца падрыхтоўкай матэрыялу, распрацоўкай і аранжыроўкай. Я — наша аблічча, візітная картка. Гурт, у адрозненне ад кавер-бэнда, — як сям'я, мы адно цэлае. Калі прыходзіш на рэпетыцыю, гэта такая асалода!

— Ксенія, вядома, што з музычнай і тэатральнай дзейнасцю вы сумяшчаеце яшчэ і педагагічную, і літаратурную...

— Я адбылася як педагог акцёрскага майстэрства і рэжысуры. Шчыра вам скажу, ніколі не думала, што буду стасавацца і працаваць з людзьмі. Доўгі час пазбягала гэтага, таму што лічыла: каб кагосьці вучыць, ты сам павінен адбыцца як нешта цэласнае. Наконт літаратуры — я пісала заўсёды, люблю прозу, падчас навучання да экзаменаў па рэжысуры сама пісала пад сябе п'есы для пастаноўкі.

— Усім вядома, што пасля нараджэння дзіцяці светапогляд жанчыны на многія рэчы мяняецца. Ксенія, а як падзейнічала на вас мацярынства?

— У 28 гадоў я нарадзіла дзіця, і ў маёй галаве, як і ў жыцці ўвогуле, усё перавярнулася. Таму і на свае ролі я паглядзела інакш. Напрыклад, роля карміцелькі, якую я іграю ў «Рамэа і Джульеце», — гэта неба і зямля паміж тым, што я рабіла ў 25 гадоў, і тым, што я раблю цяпер, у свае 32.

У той час я выкладала ў тэатральнай школе-студыі. Там два гады займалася з дзецьмі. Разам з імі вучылася, як працаваць, пісала п'есы пад пэўных навучэнцаў. Напрыклад, калі дзіця не выгаворвала літару «р», тэкст у яго быў без гэтай літары. Я вельмі карпатлівая і скрупулёзная ў гэтым плане (усміхаецца). Люблю назіраць, як дзіця становіцца акцёрам. Паралельна выкладала ў мадэльных школах для жанчын ад 18 да 60 гадоў. За гэты час навучылася бачыць усе блокі чалавека, яго няўпэўненасць у сабе.

— У вас ёсць любімыя ролі?

— Я люблю сваю работу, і мая задача — кожны спектакль іграць як апошні раз. Я характарная актрыса. Маё прызванне — пераўвасабляцца і іграць. Люблю, калі на мне шмат макіяжу, чым больш яркі вобраз, тым лепш. У гэтым азарт і цікавасць. Падабаюцца непрыгожыя вобразы. Растлумачу: прыгожыя выклікаюць у мяне сум. Характарны, яркі, запамінальны вобраз — вось гэта сок, гэта жыццё, гэта работа!

— У жыцці прымяняеце акцёрскія ўменні?

— Стараюся ў жыцці і на сцэне быць максімальна шчырай. Бывае, людзі думаюць, што я крычу, бо ў мяне пастаўлены голас, але я проста эмацыянальна кажу (смяецца). Я эмацыянальна разладжаная — бо трэба быць падрыхтаванай, напрыклад, калі ты прыходзіш на кастынг і табе кажуць: заплач — і ты на раз-два-тры — павінна заплакаць. У жыцці я стараюся не звяртацца да гэтага.

— У тэатры ёсць месца сяброўству?

— Я лічу, што сябар павінен быць адзін — гэта муж (усміхаецца). У мяне няма сябровак. Прызнаюся, стараюся менш стасавацца з людзьмі, бо ў кожнага сваё жыццё. У зносінах з сяброўкамі я не бачу ніякага сэнсу.

— Што ў прафесіі акцёра для вас з'яўляецца самым важным?

— Для мяне важныя шчырасць, прафесіяналізм, поўная самааддача і пастаяннае імкненне да самаразвіцця. Я вельмі сумленная, для мяне важна, калі я выконваю сваю работу на поўную моц, калі спектакль удаўся і мне не сорамна выходзіць на паклон.

Надзея ЗУЕВА

Фота з архіва гераіні