Настасся Швядко: Калі любіш тое, што робіш, не будзеш адчуваць аніякай стомы

Наша гераіня ўпэўненая: ніколі не трэба адмаўляцца ад сваёй мары. Яна з дзяцінства любіла народную творчасць і ў сям’і дачку падтрымлівалі ва ўсіх яе пачынаннях, прывівалі ёй любоў да роднай культуры, літаратуры і музыкі. Таму ўжо ў два з паловай гады будучая артыстка ўпэўнена чытала вершы і спявала. Сёння арт-дырэктар і салістка ВІА «Грай, музыкі!» Настасся Швядко ганарыцца, што ўсё ж такі не здрадзіла сваёй дзіцячай мары і стала артысткай.

Спявачка згадвае, як аднойчы з бабуляй пайшла на канцэрт у мясцовы Дом культуры, дзе яна, маленькая, упершыню пачула і ўбачыла цымбалы. З таго часу гэты дзіўны інструмент стаў неад’емнай часткай жыцця нашай гераіні. Наста дзеліцца, як адразу ж запісалася на цымбалы. «Прыйшла дамоў да бацькоў і сказала: давайце грошы, я буду музыкантам», — з усмешкай кажа яна.

Акрамя «музыкалкі», з першага класа ў сваёй роднай расонскай школе Наста займалася ў фальклорным танцавальным калектыве «Нежачкі». Як тлумачыць сама дзяўчына, яна заўсёды хацела стаць артысткай, таму ніякіх сумневаў не было, нават калі яе стараліся адгаварыць. Вялікую ролю тут адыгралі выкладчыкі. Яны падтрымлівалі і ведалі, як прывіць любоў да музыкі. «Калі ты бачыш, наколькі справа падабаецца чалавеку, у яго вельмі класна вучыцца. Ён з усёй любоўю перадае табе тое, што дорага яму», — перакананая салістка.

Таленавітая вучаніца іграла ў цымбальным аркестры, саліравала ў дзіцячым хоры «Медуніца», актыўна брала ўдзел у шматлікіх конкурсах цымбалістаў. «У мяне не было сумневаў, што я пайду „па музыцы“, а іншае — хімія, матэматыка — зусім не цікавіла, таму творчасць займала ўвесь мой вольны час», — гаворыць Наста.

Пасля заканчэння музычнай школы паступіла ў Наваполацкі дзяржаўны музычны каледж па спецыяльнасці «Дырыжыраванне, народны хор». «Я рыхтавалася паступаць на два аддзяленні адразу, — успамінае дзяўчына, — і на цымбалы, і на хор. Не магла выбраць нешта адно — хацела і спяваць, і іграць на цымбалах. Урэшце вырашыла, што два аддзяленні не пацягну, і зразумела, што спяваць мне падабаецца больш. Пасля скончыла Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў».

За плячыма артысткі — работа ў фальклорным ансамблі «Грамніцы» і заслужаным калектыве Рэспублікі Беларусь ансамблі песні і танца «Спатканне», з якім звязана шмат цёплых успамінаў. Менавіта ў гэты калектыў яна прыйшла хормайстрам па размеркаванні. «Сказаць, што гэта проста калектыў, я не магу, — прызнаецца Наста. — Гэты калектыў — душа. Па-іншаму і не назавеш.

Аматарскі калектыў адрозніваецца сваёй спецыфікай ад прафесійнага, тлумачыць спявачка і дадае, што яго ўдзельнікаў не прымусіш ніколі штосьці рабіць, пакуль не заспявае душа альбо не зацікавіш.

Менавіта ў «Спатканні» дзяўчына атрымала першы досвед работы з людзьмі. У той час яна была зусім нявопытная, а большасць удзельнікаў значна старэйшая за яе... Маладая хормайстар вучылася знаходзіць агульную мову з усімі, нягледзячы на розніцу ва ўзросце. Дзякуючы дасведчанаму кіраўніку ансамбля і, на той момант, начальніку аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Мінскага раёна Сяргею Кудзіну Наста вучылася і пераймала вопыт работы ў калектыве. Парады Сяргея Сцяпанавіча дапамагалі маладой спецыялістцы, надавалі аптымізму і ўпэўненасці. На жаль, у 2017-м калектыў завяршыў сваю дзейнасць.

Аднак у 2018 годзе Наста стала салісткай і арт-дырэктарам новага праекта — ВІА «Грай, музыкі!». Па словах артысткі, гэта дзецішча былога калектыву «Спатканне». «Ідэя стварэння гурта належыць нашаму баяністу Раману Атрашкевічу, — расказвае яна. — „Разыначка“ калектыву — дзяўчына-барабаншчыца. Гурт выконвае песні славянскіх народаў, можа ўпрыгожыць любое свята і актыўна прымае запрашэнні».

Прыходзіцца толькі здзіўляцца актыўнасці Насты: яна не толькі спявае ў калектыве, а яшчэ з’яўляецца кампазітарам і ўдзельніцай Народнага клуба паэтаў і кампазітараў «Жывіца», уваходзіць у Міжнародны саюз пісьменнікаў і майстроў мастацтваў.

Паэтычны талент Насты раскрыўся яшчэ ў дзяцінстве і таксама дзякуючы педагогам. «Школьная настаўніца вучыла нас з крэатывам падыходзіць да пэўных момантаў, — успамінае суразмоўніца. — Мы пісалі басні і вершы з першага класа». Сёння маладая артыстка мае ў сваёй творчай скарбонцы зборнік вершаў і песень «Откровения души». Сваім досведам яна дзеліцца ў якасці настаўніка Міжнароднага фестывалю-конкурсу паэзіі і паэтычных перакладаў «Берагі дружбы». Галоўнай сваёй місіяй творца лічыць пошук такіх жа маладых і крэатыўных, як і яна сама. Да таго ж конкурс дае магчымасць кожнаму ўдзельніку прафесійна авалодаць сакрэтамі мастацкіх перакладаў, што, на думку Насты, важна для пачаткоўца.

Калектыў, у многім дзякуючы яго актыўнай кіраўніцы, любіць выязджаць на прыроду. Летась, напрыклад, ездзілі ў госці да бацькоў гуртоўцаў. Так склалася, што заснавальнікі калектыву — Наста і Раман — з Віцебскай вобласці. Там усё створана для адпачынку — ёсць лазня і сажалка. Наста падзялілася, што ўмее гатаваць смачную гарбату і любіць пасля лазні частаваць сваіх сяброў-артыстаў. «А калі здараецца прастуда, першае, што я раблю, заварваю збор — шыпшыну, верас, лісце маліны», — расказвае яна.

Дома, на Віцебшчыне, дзяўчына бывае часта. Нават на святы, калі ў артыстаў шмат работы, стараецца прыехаць. Яна ўжо даўно зразумела, што сям’я — на першым месцы. «У нас там, на Поўначы, асабліва прыгожа ўзімку — усё заснежана, лес, чыстае паветра. Ёсць запаведнік — там і алені, і казулі», — расказвае дзяўчына.

А яшчэ для чалавека важна мець сваё месца сілы, лічыць мая гераіня. У яе такое ёсць на малой радзіме — гэта палац пана Глазко. Побач з пабудовай месціцца прыгожае возера, у воднай гладзі якога адбіваюцца зоркі, а зімою, недалёка ад палаца, па бялюткай роўнядзі можна пакатацца на лыжах.

Наста любіць вандроўкі па роднай Беларусі. «Наведайце абавязкова Полацк, Браслаўскія азёры, вёску Мосар у Глыбоцкім раёне і Мёрскія вадаспады», — раіць яна. А калі захочацца адпачыць ад мітусні, Наста запрашае ў вёску Сяляўшчына Расонскага раёна, дзе можна заказаць аграэкасядзібу з альтанкамі і выхадам да возера. Можна прагуляцца і наталіцца прыгажосцю, асабліва калі пачынае вечарэць і з’яўляецца месяц, што глядзіць у азёрнае люстра. «Там так шыкоўна! Сядзіш на мосціку, слухаеш конікаў, дыхаеш свежым паветрам... Увогуле, я люблю адасобіцца, пачытаць кнігу каля фантана ў парку, з’ездзіць на прыроду альбо зайсці ў незнаёмую дагэтуль кавярню», — усміхаецца мая суразмоўніца.

Ёсць яшчэ адно захапленне ў нашай гераіні — гэта танцы, якімі займаецца з дзяцінства. У яе гэта і работа, і хобі. «Мае сяброўкі адкрылі клуб для дзетак, там ёсць група і для дарослых. Мы займаемся жаночай пластыкай. Гэты кірунак дае фізічную нагрузку для здаровага цела, робім расцяжку абавязкова, штосьці з ёгі», — тлумачыць спявачка.

Як кажа Наста, жыццё ў яе — суцэльная творчасць. А калі любіш тое, што робіш, не будзеш адчуваць аніякай стомы.

— А ці ёсць у цябе пэўны жыццёвы дэвіз? — пытаюся.

«Дэвіз кароткі і зразумелы: слухай сваё сэрца. Гэтага я і хацела б пажадаць чытачам — ісці насустрач сваёй мары і быць шчаслівымі ў кожны момант жыцця!»

Надзея ЗУЕВА

Фота дадзены гераіняй