Куды бы з Мінску не паехаў — дарога з горада дорыць цікавыя назіранні. Пасля шумных вуліц і будынкаў, заступаючых гарызонт, магчымасць углядацца ў праплываючыя за акном вагона маляўнічыя краявіды — гэта жаданая і гаючая рэлаксацыя.
Вось і сёння, напрыклад, паездка ў электрычцы з Мінску ў Маладзечна падарыла мне не толькі прыемныя назіранні, але і прынесла некалькі фота ў мой вясновы архіў.
Чаго вартыя самі назвы прыпынкаў, на якіх перон імгненна запаўняўся стракатым дэсантам прыбыўшых дачнікаў!
Прыпынак «Зялёнае» — гэта адсюль скрозь зелянеючы лес разбягаюцца дачныя сцежкі.
Прыпынак «Мінскае мора» — гэта тут можна ўбачыць амаль што марскі краявід з чайкамі над лагоднымі хвалямі.
Прыпынак «Лебяжы» — гэта тут вас чакае сустрэча з грацыёзнымі беласнежнымі птушкамі (дарэчы, ёсць яшчэ прыпынак «Ласі», можа там гуляюць лясныя прыгажуны?)
А вось прыпынак «Пралескі» зацікавіў мяне найбольш: няўжо ў гонар гэтых маленькіх, сціплых вясновых кветачак з’явілася назва на карце чугуначных шляхоў зносін?
Варта было выйсці на перон і ўглядзецца туды, дзе за строгай геаметрыяй шэрых чугуначных рэек і пераездаў узнікалі зелянеючыя пагоркі. Там, на вільготным красавіцкім аксаміце, ззялі мільёны маленькіх белых зорачак. Пралескі збіраліся ў гурты на невялічкіх лапінках або стракатым дываном пакрывалі вялікія паляны сярод старых дрэў. Пралескі вабілі ўглыб лесу і адначасова перасцярагалі: не парушайце гэту прыгажосць.
Пралеску называюць вясновай кветкай. Але знаўцы кажуць, што знайсці яе можна і ў восень. Праверыць гэтае меркаванне ў верасні мне нагадае прыпынак «Пралескі».
Яўген ПЯСЕЦКІ
Фота аўтара
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
