А вы бітбокс спяваць змаглі б?

У но­вым тэ­ле­шоу та­лен­ты з на­ро­ду бу­дуць спя­ваць, тан­ца­ваць і дэ­ман­стра­ваць гнут­касць це­ла і лоў­касць рук

Па­чы­на­ю­чы з гэ­тай су­бо­ты, у эфі­ры тэ­ле­ка­на­ла «Бе­ла­русь 1» вы­хо­дзіць маш­таб­нае шоу та­лен­таў «Я ма­гу!». Яр­кія, кра­наль­ныя, не­звы­чай­ныя і, без­умоў­на, адо­ра­ныя бе­ла­ру­сы з усіх рэ­гі­ё­наў кра­і­ны прад­ста­вяць на суд пуб­лі­кі і жу­ры 120 твор­чых ну­ма­роў у роз­ных жан­рах. Пе­ра­мож­цам, як во­дзіц­ца, змо­жа стаць толь­кі адзін, і ме­на­ві­та ён атры­мае га­лоў­ны прыз — аў­та­ма­біль Geely EX7 і знач­ную су­му гро­шай у да­да­так. А па­куль інт­ры­га толь­кі за­круч­ва­ец­ца, «Звяз­да» за­зір­ну­ла на здым­кі пер­шых шас­ці паў­фі­на­лаў пра­ек­та і да­ве­да­ла­ся, хто і чым бу­дзе ўраж­ваць, а хто — су­дзіць кан­кур­сан­таў.

— Зды­ма­ем усё ў рэ­жы­ме нон-стоп. Удзель­ні­кам да­ец­ца пэў­ны час, за які яны па­він­ны па­ка­заць, на што здоль­ныя. Амаль 2 дзя­сят­кі ка­мер за­дзей­ні­ча­ны на сцэ­не і бэкс­тэй­джы — там зра­бі­лі асоб­нае па­мяш­кан­не, якое мы на­зва­лі «па­ко­ем пе­ра­жы­ван­няў». У ім з на­шы­мі ўдзель­ні­ка­мі пра­цуе Юра Ва­шчук, а ка­му­ні­ка­цыю па­між жу­ры і кан­кур­сан­та­мі вы­бу­доў­вае дру­гі вя­ду­чы шоу Дзміт­рый Но­вік. У эфі­ры вы па­ба­чы­це ад­на­ча­со­ва тое, што бу­дзе ад­бы­вац­ца і на сцэ­не, і за яе ме­жа­мі, — тлу­ма­чыць па­бу­до­ву пра­ек­та яго кі­раў­нік, на­мес­нік ды­рэк­та­ра тэ­ле­ка­на­ла «Бе­ла­русь 1» Воль­га Шля­гер. — Па­ста­ян­ных суд­дзяў у нас двое: тэ­ле­вя­ду­чая Свят­ла­на Ба­роў­ская і наш зна­ка­мі­ты дра­ма­тург Аляк­сей Ду­да­раў, да якіх на кож­най пра­гра­ме бу­дзе пад­са­джвац­ца яшчэ адзін ча­ла­век. Па­тлу­ма­чу не­ка­то­рыя ню­ан­сы, што да­ты­чац­ца га­ла­са­ван­ня. У кож­ным з 12 паў­фі­на­лаў жу­ры вы­зна­чыць ад­на­го пе­ра­мож­цу, а дру­го­га пас­ля вы­ха­ду пра­гра­мы ў эфір абя­руць тэ­ле­гле­да­чы (ка­лі ж вы­бар суд­дзяў і гле­да­чоў су­па-д­зе, па­вод­ле пра­ві­лаў шоу, пу­цёў­ку ў фі­нал атры­мае кан­кур­сант, які зой­ме дру­гое мес­ца ў гля­дац­кім га­ла­са­ван­ні. — Рэд.) Кож­ны вы­пуск «Я ма­гу!» бу­дзе па­бу­да­ва­ны на­ступ­ным чы­нам: пе­рад «Па­на­ра­май» у эфі­ры гле­да­чы ўба­чаць вы­ступ­лен­ні паў­фі­на­ліс­таў і ка­мен­та­рыі жу­ры, по­тым пад­час вы­пус­ку на­він вя­ду­чы аб'­явіць пра ад­кры­тыя лі­ніі для га­ла­са­ван­ня, а пас­ля «Па­на­ра­мы» зноў вяр­та­ем­ся ў эфір і пад­во­дзім вы­ні­кі. Га­ла­са­ван­не гле­да­чоў бу­дзе ад­бы­вац­ца ў рэ­жы­ме рэ­аль­на­га ча­су, але цал­кам яго вы­ні­кі і ліч­бы ў эфі­ры агуч­вац­ца не бу­дуць — па­зна­ё­міц­ца з імі мож­на бу­дзе на сай­це Бел­тэ­ле­ра­дыё­кам­па­ніі.

Да­рэ­чы, мяр­ку­ю­чы па спі­се ўдзель­ні­каў пер­шых шас­ці паў­фі­на­лаў, больш за ўсё твор­чыя бе­ла­ру­сы лю­бяць спя­ваць і тан­ца­ваць — пры­нам­сі, ме­на­ві­та гэ­та ра­бі­лі дзве трэ­ці з іх. Але ў звы­чай­ны кан­цэрт, па­вод­ле слоў рэ­жы­сё­ра пра­ек­та Гле­ба Ша­по, здым­кі ўсё ж не пе­ра­тва­ры­лі­ся: «Удзель­ні­кі па­да­бра­лі­ся зу­сім роз­ныя, і тое, як дзяў­чы­на спя­вае ў ня­звык­лым для бе­ла­ру­саў сты­лі ёдль, вель­мі ад­роз­ні­ва­ец­ца ад бар­даў­скіх спе­ваў, а тыя, у сваю чар­гу, ад вы­ка­нан­ня біт­бок­су, дзе ча­ла­век імі­туе го­ла­сам удар­ныя ін­стру­мен­ты. А не­ка­то­рыя ўраж­ва­юць не­ад­па­вед­нас­цю знеш­ня­га вы­гля­ду і ва­ка­лу: гля­дзіш на зу­сім юна­га вы­ка­наў­цу і ду­ма­еш, дзе ў ім ха­ва­ец­ца та­кі ма­гут­ны го­лас. Так што атры­ма­ла­ся не­ад­на­стай­на і, спа­дзя­ю­ся, ці­ка­ва».

...Прак­тыч­на ўсе кан­кур­сан­ты пры­яз­джа­лі ў ста­ліч­ны Па­лац спор­ту, дзе пра­хо­дзі­лі здым­кі: зран­ку — не­каль­кі ра­зоў рэ­пе­ці­ра­ва­лі, уно­сі­лі апош­нія ка­рэк­ці­роў­кі ў свае ну­ма­ры, а блі­жэй да ве­ча­ра апра­на­лі сцэ­ніч­ныя кас­цю­мы і нер­во­ва пра­ходж­ва­лі­ся за ку­лі­са­мі, па­куль у за­ле ча­ка­лі іх вы­ступ­лен­ня гру­пы пад­трым­кі з род­ных і сяб­роў. У апош­ні мо­мант не з'я­віў­ся на зды­мач­най пля­цоў­цы толь­кі адзін з удзель­ні­каў — праз што аў­та­ма­тыч­на вы­быў з ба­раць­бы. Ас­тат­нія ж, на­ад­ва­рот, па­ста­ві­лі­ся да пра­ек­ту над­звы­чай ад­каз­на: хтось­ці тэр­мі­но­ва ля­чыў пра­сту­джа­нае гор­ла тра­вя­ны­мі на­сто­я­мі, каб за­мест ме­ла­дыч­най ру­ла­ды не «даць пеў­ня», хтось­ці ге­ра­іч­на пра­цяг­ваў вы­ступ­лен­не на­ват са зла­ма­най ру­кой... На­прык­лад, Ілья Да­ніль­чык з Ба­ра­на­ві­чаў, які ця­пер пра­хо­дзіць тэр­мі­но­вую служ­бу ў ар­міі, спе­цы­яль­на ад­пра­сіў­ся ў кі­раў­ніц­тва час­ці — і пры­быў на пля­цоў­ку на­ўпрост у фор­ме! Але, як ні дзіў­на, жорст­ка­га ду­ху кан­ку­рэн­цыі тут не ад­чу­ва­ла­ся. «Я не ду­маю пра тое, што аба­вяз­ко­ва па­ві­нен пе­ра­маг­чы, — па­дзя­ліў­ся адзін з удзель­ні­каў пра­ек­та, — бо на­ват прос­та тра­піць у эфір пер­ша­га ка­на­ла, на мой по­гляд, ужо не­бла­гі вы­нік. Але ці­ка­ва і на ін­шых па­гля­дзець і па­слу­хаць, мо­жа, ча­мусь­ці но­ва­му для ся­бе на­ву­чыц­ца».

Вось і ўдзель­ні­цы ка­лек­ты­ву «Ві­цеб­скія дзяў­ча­ты», пры­му­сіў­шы доб­рую па­ло­ву за­лы пры­тан­цоў­ваць пад за­до­р-
ную яў­рэй­скую на­род­ную пес­ню «Чы­ры­бім», за ку­лі­са­мі ад­на­га­лос­на сцвяр­джа­лі, што най­перш ха­це­ла­ся «ся­бе па­ка­заць і на ін­шых па­гля­дзець».

— Ка­лі ме­на­ві­та вы вый­гра­е­це, як жа бу­дзе­це дзя­ліць га­лоў­ны прыз? — пад­ка­ло­лі іх. Але бой­кія жан­чы­ны не су­ме­лі­ся:

— А на­вош­та дзя­ліць? Бу­дзем па чар­зе ез­дзіць (пра­вы ў нас ёсць) і ра­зам ра­ман­та­ваць. За­тое час­цей змо­жам ез­дзіць на гаст­ро­лі!

Плас­тыч­ныя гім­нас­ты і за­гад­ка­выя ілю­зі­я­ніс­ты, га­ла­сіс­тыя вы­ка­наў­цы і жва­выя тан­цо­ры, а так­са­ма мас­та­кі, акра­ба­ты, са­ма­дзей­ныя му­зы­кан­ты, фа­кі­ры, па­ра­дыс­ты, ані­ма­та­ры з мыль­ны­мі пу­зы­ра­мі — на­ват стро­гія чле­ны жу­ры аб­мяр­коў­ва­лі па­між са­бой, што ча­сам вель­мі скла­да­на вы­лу­чыць толь­кі ад­на­го най­леп­ша­га з удзель­ні­каў на­род­на­га шоу та­лен­таў. Пуб­лі­ка ж ча­сам лі­та­раль­на раз­ры­ва­ла­ся на част­кі, пад­трым­лі­ва­ю­чы то ад­на­го, то дру­го­га. І толь­кі вя­ду­чыя Юрый Ва­шчук і Дзміт­рый Но­вік, вы­ра­шыў­шы не дзя­ліц­ца на «доб­ра­га і зло­га па­лі­цэй­ска­га», пад­трым­лі­ва­лі аб­са­лют­на ўсіх.

— Вось вы ка­жа­це: не ха­пі­ла драй­ву, ку­ра­жу... А мне дык уся­го ха­пі­ла, і я ўзяў бы на за­мет­ку гэ­та­га ма­ла­до­га ча­ла­ве­ка, — дып­ла­ма­тыч­на пе­ра­кон­ваў суд­дзяў ко­ліш­ні вы­ха­дзец з КВЗ Дзміт­рый Но­вік.

— Хто там лі­чыць, што ў ця­бе рэ­пер­ту­ар за­над­та да­рос­лы? Ты ж спор­там так­са­ма за­хап­ля­еш­ся? Па­ка­жы, ка­лі лас­ка, бі­цэпс, каб кры­ты­кі двой­чы па­ду­ма­лі, ці вар­та з та­бой звяз­вац­ца! — пад­бух­тор­ваў у «па­коі пе­ра­жы­ван­няў» Юрый Ва­шчук. І, зда­ец­ца, «міс­та­ру Чыз­кей­ку» ўда­ло­ся зра­біць так, каб ні­вод­ны з кан­кур­сан­таў не пе­ра­хва­ля­ваў­ся і не пай­шоў з пля­цоў­кі за­сму­ча­ным.

«А мы і не збі­ра­ем­ся спе­цы­яль­на на­гня­таць аб­ста­ноў­ку, на­ад­ва­рот, — ад­зна­чы­ла Воль­га Шля­гер. — Ужо той факт, што лю­дзі прый­шлі да нас, — свед­чан­не ад­ва­гі. Яны па­ве­ры­лі ў ся­бе, пе­ра­сту­пі­лі праз свае комп­лек­сы, прай­шлі ня­прос­ты ад­бор і пра­дэ­ман­стра­ва­лі та­кую шчы­расць і стой­касць, якой ча­сам вар­та бы­ло б па­ву­чыц­ца пра­фе­сій­ным ар­тыс­там. За кож­ным ну­ма­рам ста­іць ча­ла­век: у ад­на­го без­у-
моў­ны дар і та­лент, а ў дру­го­га мо­жа быць аса­біс­тая за­хап­ляль­ная гіс­то­рыя, што так­са­ма важ­на. Ва ўдзель­ні­каў шоу роз­ны ўзрост: са­май ма­лень­кай, Да­мі­ні­цы Пан­ця­ле­е­вай з Баб­руй­ска, толь­кі тры га­ды, а ся­род най­ста­рэй­шых кан­кур­сан­таў ад­ной жан­чы­не — пад 90 га­доў. Але не вар­та ду­маць, што ка­лі лю­дзі на пен­сіі, то ні­чо­га не мо­гуць. Ім ці­ка­ва жыць, і та­кое ўра­жан­не, быц­цам у гэ­тых лю­дзей ад­кры­ла­ся но­вае ды­хан­не. Яны ўсё мо­гуць — без су­мнен­няў!»

...Шас­цё­ра шчас­ліў­чы­каў, якім жу­ры ўжо ска­за­ла сваё важ­кае «Так!», мо­гуць спаць спа­кой­на і рых­та­вац­ца да фі­на­лу. Ас­тат­нім ця­гам най­блі­жэй­шых не­каль­кіх ме­ся­цаў да­вя­дзец­ца па­нер­ва­вац­ца. Хо­ча­це паў­плы­ваць на вы­бар са­мых та­ле­на­ві­тых зем­ля­коў, ды за­ад­но да­знац­ца, хто рас­чу­ліў суд­дзяў да слёз, ка­го жу­ры на­зва­ла «са­мым пры­го­жым груз­чы­кам у Бе­ла­ру­сі», у ка­го з удзель­ні­каў Свят­ла­на Ба­роў­ская па­пра­сі­ла тэ­ле­фон­чык на бу­ду­чы­ню, а ка­му Аляк­сей Ду­да­раў па­ра­іў «спя­ваць не пра ме­га­по­ліс, а пра свой род­ны го­рад, ды яшчэ лепш на род­най мо­ве»? Та­ды не пра­пус­ці­це паў­фі­наль­ныя вы­пус­кі шоу «Я ма­гу!» — кож­ную су­бо­ту ў вя­чэр­нім прайм-тайм на «Бе­ла­русь 1»!

Вік­то­рыя ЦЕ­ЛЯ­ШУК,

Але­на ДРАП­КО