Самуіл Корчак любіў вечарам пасля працы ў магістраце пасядзець у сваім садзе.
Сяргей, пазяхаючы, увайшоў у кухню і кінуў позірк на экран тэлевізара, убудаванага ў сцяну над сталом.
Столь працякала. Кроплі вады падалі ў вядро, якое стаяла пасярэдзіне пакоя, а звонку ў акно стукаў дождж. Нечакана адключылася электрычнасць.
Таямніца печы Памяці Валерыя Маракова Пакуль бядой не пахне дым,