Калі вёска становіцца домам

Коб­рын­ская дзі­ця­чая вёс­ка ад­зна­чы­ла свой двац­ца­ці­га­до­вы юбі­лей. Па­він­ша­ваць вы­ха­валь­ні­каў і вы­ха­ван­цаў пры­еха­лі кі­раў­ні­кі рэс­пуб­лі­кан­скіх і мяс­цо­вых ор­га­наў дзяр­жаў­на­га кі­ра­ван­ня, шэ­фы, спон­са­ры, а так­са­ма вы­пуск­ні­кі ўста­но­вы. Дзе­ці і су­пра­цоў­ні­кі вёс­кі гас­цін­на пры­ма­лі ўсіх ў До­ме куль­ту­ры Коб­ры­на. Яны пад­рых­та­ва­лі для гас­цей кан­цэрт і не­вя­лі­кія су­ве­ні­ры.

—Тое, што ў за­ле цёп­лая, шчы­рая і на­ват хат­няя ат­мас­фе­ра, не дзіў­на, — ска­заў стар­шы­ня Брэсц­ка­га абл­вы­кан­ка­ма Кан­стан­цін СУ­МАР. — Усіх, хто пры­сут­ні­чае на свя­це, тры­ва­лы­мі ніт­ка­мі звяз­вае агуль­ны дом — дзі­ця­чая вёс­ка. Я чуў, з якой цеп­лы­нёй дзе­ці ў гэ­тай за­ле га­во­раць сло­ва «ма­ма», а гэ­та са­мае вя­лі­кае да­сяг­нен­не вы­ха­валь­ні­каў. Ка­лі ба­чыш шчас­лі­выя во­чы дзя­цей, то яшчэ раз пе­ра­кон­ва­еш­ся, на­коль­кі пра­віль­ным і свое­ча­со­вым бы­ло ра­шэн­не ства­рыць дзі­ця­чую вёс­ку 20 га­доў та­му.

Сён­ня ў яе ёсць ужо свая ма­лень­кая гіс­то­рыя, на­пі­са­ная лё­са­мі больш чым ча­ты­рох­сот дзя­цей і дзя­сят­каў пе­да­го­гаў. Ра­зам яны зра­бі­лі вя­лі­кую спра­ву — ства­ры­лі тут ат­мас­фе­ру даб­ра, мі­ла­сэр­нас­ці і ўза­е­ма­ра­зу­мен­ня. У Брэсц­кай воб­лас­ці, да­рэ­чы, пра­цу­юць яшчэ трыц­цаць шэсць да­моў ся­мей­на­га ты­пу, дзе вы­хоў­ва­юц­ца больш за 300 дзя­цей. Ёсць і апя­кун­скія, і пры­ём­ныя сем'і, у якіх жы­вуць больш за 1800 дзе­так. Гу­бер­на­тар ад­зна­чыў, што за апош­нія пят­нац­цаць га­доў лю­дзі ста­лі больш уваж­лі­вы­мі і ад­кры­ты­мі да дзя­цей, якія за­ста­лі­ся без апе­кі баць­коў, а зна­чыць, да­бры­ні і пя­шчо­ты ў жыц­ці так­са­ма ста­ла больш.

Пра­ект Коб­рын­скай дзі­ця­чай вёс­кі на­ра­дзіў­ся ў сце­нах Брэсц­ка­га абл­вы­кан­ка­ма ў 1989 го­дзе. Яшчэ да па­чат­ку дзяр­жаў­на­га фі­нан­са­ван­ня гро­шы на бу­даў­ніц­тва пер­шых ка­тэ­джаў у Коб­ры­не вы­дат­ка­ва­лі гра­ма­дзя­не Гер­ма­ніі. Ужо ў снеж­ні 1994 го­да 6 да­моў ся­мей­на­га ты­пу пры­ня­лі дзя­цей роз­на­га ўзрос­ту ў сва­іх сце­нах.

Бу­даў­ніц­тва ін­шых ка­тэ­джаў скон­чы­ла­ся ў 2001‑м. Ця­пер у вёс­цы іх 15. Там усё, як до­ма: цёп­лыя па­коі і ўтуль­ныя кух­ні. У ка­тэ­джах жы­вуць па не­каль­кі дзя­цей-сі­рот роз­на­га ўзрос­ту, а з імі ра­зам вы­ха­валь­ні­ца — ма­ма. Дзе­ці, якіх тут сён­ня 112, хо­дзяць у звы­чай­ную шко­лу, а пас­ля ўро­каў на­вед­ва­юць гурт­кі і спар­тыў­ныя сек­цыі.

За га­ды іс­на­ван­ня Коб­рын­ская дзі­ця­чая вёс­ка вы­ха­ва­ла і пад­рых­та­ва­ла да да­рос­ла­га жыц­ця больш за 130 вы­пуск­ні­коў, мно­гія з якіх ужо ма­юць свае сем'і.

—Вы­ха­валь­ні­каў на­шай уста­но­вы цяж­ка на­зваць су­пра­цоў­ні­ка­мі, — ад­зна­чы­ла ды­рэк­тар дзі­ця­чай вёс­кі Ала СА­ПЯ­ЖЫН­СКАЯ. — Яны не прос­та вы­ха­валь­ні­цы, яны — ма­мы. Сён­ня ў вёс­цы жы­вуць тры ма­мы, якія пра­цу­юць па двац­цаць га­доў, ін­шыя — па 19 і 18 га­доў. Яны на­столь­кі «пры­кі­пе­лі» да дзя­цей ду­шой, што ін­ша­га жыц­ця ўжо і не ўяў­ля­юць.

Тых, хто га­то­вы пра­ца­ваць ма­ма­мі, — ня­шмат. Даць шчас­лі­вае дзя­цін­ства абяз­до­ле­ным дзе­цям — вы­бар ня­мно­гіх. Ця­пер для мно­гіх гэ­тых жан­чын прый­шоў час ра­да­вац­ца за сва­іх вы­ха­ван­цаў, якія па­да­ры­лі сва­ім пры­ём­ным ма­ці ўну­каў.

У ме­жах ак­цыі «На­шы дзе­ці», якая стар­та­ва­ла ў гэ­ты дзень, па­він­ша­ваць су­пра­цоў­ні­каў і вы­ха­ван­цаў дзі­ця­чай вёс­кі пры­еха­лі і прад­стаў­ні­цы Бе­ла­рус­ка­га са­ю­за жан­чын.

—Быць пер­шы­мі заў­сё­ды не прос­та. Але двац­ца­ці­га­до­вы юбі­лей дзі­ця­чай вёс­кі га­во­рыць аб тым, што та­кая фор­ма ўлад­ка­ван­ня дзя­цей пры­жы­ла­ся ў на­шай кра­і­не, — ска­за­ла су­стар­шы­ня Бе­ла­рус­ка­га са­ю­за жан­чын Ан­та­ні­на МО­РА­ВА. — І гэ­та га­лоў­ная за­слу­га тых пе­да­го­гаў, што пра­цу­юць у вёс­цы.

Да­рэ­чы, прад­стаў­ні­цы Бе­ла­рус­ка­га са­ю­за жан­чын пры­вез­лі па­да­рун­кі не толь­кі для жы­ха­роў дзі­ця­чай вёс­кі — яны на­ве­да­лі ў Коб­ры­не і шмат­дзет­ную сям'ю Но­ві­каў.

—Гэ­та моц­ная сям'я, якая вы­хоў­вае пя­цё­ра дзя­цей, — рас­каз­вае Ан­та­ні­на Пят­роў­на. — Усе дзе­ці руп­лі­выя і пра­ца­ві­тыя. У ме­жах ак­цыі «На­шы дзе­ці» мы на­ве­да­ем і ня­поў­ныя сем'і, каб пад­тры­маць жан­чын і па­він­ша­ваць дзя­цей з Ка­ля­да­мі і Но­вым го­дам.

Дзе­ці не ўтой­ва­лі сва­ёй ра­дас­ці ад та­кой ува­гі да іх, шчы­ра дзя­ка­ва­лі за па­да­рун­кі і за­пра­ша­лі за стол гас­цей.

—Вель­мі пры­ем­на, што да нас пры­еха­лі з Мін­ска па­він­ша­ваць са свя­та­мі, — пры­знаў­ся баць­ка сям'і Вік­тар Анд­рэ­е­віч. — Для нас гэ­та вя­лі­кі го­нар.

На­тал­ля ТА­ЛІ­ВІН­СКАЯ.