У Вілейскім раённым цэнтры рамёстваў, што ў аграгарадку Ізбіно, захоўваецца віты пояс, які ўнесены ў рэестр гісторыка-культурных каштоўнасцяў Вілейшчыны. Такіх паясоў у рэгіёне засталося мала, зрэшты, як і майстрых, што валодаюць гэтым рамяством. Вілейскія варыянты тэхнік вырабу вітых паясоў могуць трапіць у Дзяржаўны спіс гісторыка-культурнай нематэрыяльнай спадчыны. Ва ўсякім выпадку адпаведныя дакументы ўжо падрыхтаваны для разгляду Рэспубліканскай навукова-метадычнай радай па пытаннях гісторыка-культурнай спадчыны.
— У нашым рэгіёне найбольш пашыраны былі чатыры спосабы пляцення паясоў: вузламі, як у вёсцы Кішкарэпы, на прутках, як у Лядах, у чатыры пучкі, кругавыя або на дошчачцы, — адзначыла метадыст Цэнтра рамёстваў Алена Кісялёва.
Беларускі пояс страціў сваё першапачатковае прызначэнне, як элемент адзення. Але ўсё больш увагі не толькі спецыялістаў, але і простых людзей прыцягвае як мастацкі твор. У Вілейскім цэнтры рамёстваў ёсць супрацоўнікі, якія засвоілі тэхніку вырабу паясоў. Яны дзеляцца сваім уменнем з дарослымі і дзецьмі, ладзяць пазнавальныя праграмы па гісторыі стварэння традыцыйных для гэтай мясцовасці паясоў.
Паясы для нашых продкаў былі не толькі элементам упрыгажэння, але і своеасаблівым абярэгам ад злых сіл, няшчасных выпадкаў і хвароб.
Лічылася, што кожны прыстойны чалавек павінен быць падпяразаны поясам. Выйсці без яго ў людзі — значыць, паказаць непавагу да іншых. А вось вядзьмаркі, знахаркі, варажбіткі пояс не насілі, паколькі ён, згодна з народным павер'ем, забіраў чароўныя сілы.
Таццяна ЛАЗОЎСКАЯ
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
