Ганна Шаціла і яе дачка Галіна Прохарава прыехалі на сваю малую радзіму — у былую вёску Варацец Хойніцкага раёна, наведалі родны дом, які пакінулі яшчэ ў першыя дні аварыі на Чарнобыльскай атамнай станцыі. Такія сустрэчы для іх вельмі рэдкія — і таму дарагія, хвалюючыя, незабыўныя.
Калі выбухнуў чарнобыльскі рэактар, тысячы нашых суайчыннікаў страцілі самае святое — малую радзіму. Вёску Варацец Хойніцкага раёна, у якой пражывалі 344 жыхары, рашэннем камісіі па адсяленні «прыпісалі» да вёскі Камсамолец Рэчыцкага раёна. Там для перасяленцаў пабудавалі новую вуліцу, якую і дагэтуль называюць «чарнобыльскай».
Варацецкая жыхарка Ганна Шаціла, якой у 1986 годзе было сорак чатыры гады, таксама вырашыла не адрывацца ад землякоў і, скарыўшыся лёсу, справіла «ўваходзіны» ў свой новы дом. Стала абжывацца. Не так проста было звыкацца з чужой бацькаўшчынай, але сям'я — муж і двое дзяцей, работа — усё жыццё Ганна працавала даяркай, і, нарэшце, добрыя адносіны з адавяскоўцамі-палешукамі дапамагалі справіцца з болем ад страты роднага гнязда.
Трыццаць два гады мінула з той пераломнай вясны, пасталелі і разляцеліся з дому дзеці, выраслі ўнукі, але цяга да пакінутай хаты (хоць яна і разрабавана), да родных магіл, не адпускае. І з набліжэннем радаўнічных дзён хваля ўспамінаў зноў прымушае мацней біцца сэрца. У такія дні баба Ганна чакае чарговай сустрэчы з Варатцом, не спіць і прымае таблеткі ад ціску.
— Хочацца пабачыцца з былымі суседзямі, сяброўкамі маладосці, нашчадкамі аднавяскоўцаў... Час ідзе, мы сівеем, мала нас ужо застаецца, — кажа Ганна Адамаўна ў размове пра сваё незваротнае мінулае, пра паездку ў Хойніцкі раён і пра новую радзіму — вёску Камсамолец, якая стала для яе сапраўды роднай.
Анатоль КЛЯШЧУК, фота аўтара
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
