Нядаўна на адным з сайтаў прачытаў разважанні маладога мінчаніна пра сябе і час: пра памкненні хлопца і яго равеснікаў (такія часам розныя), мары і жаданне ўвасобіць іх у жыццё. («— Ты, калі вырасцеш, кім хочаш працаваць? — Ты вось зараз столькі непрыемных слоў нагаварыў...») Пра тыя магчымасці, якімі можна скарыстацца, каб дасягнуць мэты. («— І запомні, сынок! Ніколі не звязвайся з дрэннымі кампаніямі. Там і заробкі маленькія, і начальнікі — ідыёты!») Апроч іншага, запомніліся словы хлопца пра тое, што, калі дзяўчатам сказаць, што ты — электраманцёр з завода, тыя неяк адразу губляюць цікаўнасць. («Сем гадоў таму я прапанаваў дзяўчыне сваёй мары сустракацца, сёння я спытаў яе, ці выйдзе яна за мяне замуж. Яна адмовіла абодва разы».) А вось калі прадставіцца кіраўніком стартапа — рэакцыя зусім процілеглая. («Ніколі не адмаўляйцеся ад дарагіх падарункаў. Каханне прыходзіць і сыходзіць, а ламбард працуе заўсёды».)
Хаця гаворка ў абодвух выпадках ідзе пра аднаго і таго ж чалавека. Толькі, як заўважыў суразмоўнік, у рознай «абгортцы». («Падумалася, што ў сучасных рэаліях радок «вось мілы мой з'ехаў, не вернецца, пакінуў толькі картачку сваю» гучыць не так ужо і дрэнна».) І неяк адразу прыгадаўся вядомы савецкі фільм «Масква слязам не верыць». Пры такім падыходзе, як у сітуацыі з мінчанінам, галоўныя героі і не пазнаёміліся б нават. Памятаеце? «Ты хоць бы сказаў, як цябе завуць. — Гога. — Як??? — Можна Гоша. — Значыцца, Гога... Толькі гэтага мне не хапала....» «РаманЬцізЬму няма», — казаў герой адной з навел камедыі «Не можа быць!». Што, сапраўды так?
Ды не, вось вам іншая гісторыя знаёмства, пра якую таксама нядаўна пісалі. У Дзень без аўтамабіля ў сталіцы праводзіўся велапрабег. Перад ім хлопец усміхнуўся дзяўчыне, яны разгаварыліся. («Дзяўчаты, мужчын трэба шукаць не на сайтах знаёмстваў, а на парталах па працаўладкаванні. Пытанні тыя ж самыя, толькі фатаграфіі і рэзюмэ ў іх рэальныя».) Малады чалавек угаварыў новую знаёмую паўдзельнічаць у мерапрыемстве, хаця тая дрэнна каталася. І вось падчас велапрабегу дзяўчына ўлятае ў бардзюр... Хлопец спяшаецца ёй на дапамогу і таксама «вылятае» з веласіпеда... Выклікаюць хуткую дапамогу... Пасля размовы з урачамі малады чалавек раптам дастае (???) заручальны пярсцёнак: «Да вяселля зажыве! Выходзь за мяне замуж!» («Вельмі небяспечна атрымаць траўму пасля вяселля. Ужо не зажыве...») І дзяўчына пагаджаецца! (З таго ж фільма «Не можа быць!»: «— Падумаеш, тры дні знаёмыя. — Не тры — чатыры!») Пісалі, што гісторыя знаёмства бацькоў дзяўчыны ў многім падобная на яе выпадак. Будучая маці выбралася на каток з сяброўкай, хаця не вельмі доўга трымалася на каньках. Будучы бацька падышоў пазнаёміцца з ёй і прапанаваў навучыць катацца. Дзяўчына ўпала і зламала нагу. Малады чалавек пачаў яе наведваць і ў выніку яны пажаніліся. («— Мы сустракаемся з табой ужо паўгода. І ў мяне паняволі ўзнікла пытанне... Ты сапраўды хочаш варыць мне боршч, прасаваць кашулі, мыць шкарпэткі? — Гэта ты мне зараз прапанову робіш?») На жаль, працягу гісторыі не знайшоў. Спадзяюся, у маладых людзей усё склалася добра. («Спатканне з прыгожай жанчынай «упустую» прайсці не можа: пры любым раскладзе ў вас застанецца прыбраная кватэра».) Так што ўсё сапраўды залежыць ад саміх людзей, іх здольнасці разглядзець нешта важнае ў іншым чалавеку. («Купіў новыя шыны, а жонка нічога не сказала. Мабыць, у яе нехта з'явіўся».) І рамантыкі, як відаць, таксама не перавяліся. Нават у наш тэхналагічны час.
Ведаеце ж гісторыю канадскага студэнта, які пазнаёміўся ў бары з дзяўчынай па імені Ніколь, але высветлілася, што яна дала яму няправільны нумар. («Бывае, чакаеш Веру, Надзею, Любоў... А тут бац, і Танька прыйшла!») І тады малады чалавек, каб знайсці каханую, разаслаў пісьмы сотням адрасатаў з імем Ніколь — ад першакурсніц да прафесараў. («Жаночая рулетка: набіраеш паведамленне «я сумую», адпраўляеш усім былым і чакаеш, дзе стрэліць».) Па словах студэнта, ён адважыўся на масавую рассылку, бо не хацеў, каб Ніколь падумала, што ён — дрэнны хлопец, які не напісаў дзяўчыне. («Яна закахалася ў яго, бо ён быў стройным і маўклівым... А ён проста не мог гаварыць і ўцягваць жывот адначасова...») «Калі ваша імя Ніколь, вы з Галандыі і лічыце, што Ніцшэ прыгнятае, тады напішыце мне», — пазначыў у паведамленні канадзец. (Усё з той жа крыніцы — фільма «Не можа быць!»: «Не, не тут. Там сабакі не было. Мамаша была, папаша быў, а сабакі не было!») Сярод адрасатаў не аказалася патрэбнай Ніколь, аднак адна з дзяўчат, якая атрымала ад хлопца пісьмо, вырашыла дапамагчы студэнту і стварыла ў сеціве групу па пошуку каханай. («— Коля, я ўжо напалову дамовіўся аб спатканні вунь з той прыгажуняй. — Гэта як — «напалову»? — Ну, я згодны».) У выніку гісторыя атрымала шырокую агалоску і патрэбная Ніколь выйшла на сувязь!
А вы кажаце — электраманцёр з завода...
Таму напрыканцы ўсім, хто хоча пазнаёміцца ці ўжо пазнаёміўся. «...У горы і ў радасці, у хваробе і ў здароўі, анлайн і афлайн».
Кастусь ХАЦЕЛАЎ-ЗМАГЕЛАЎ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
