Памяць кадра

Фатограф Юрый IВАНОЎ — з той каманды мастакоў, якiя спрабуюць не толькi занатоўваць час, але iмкнуцца злучаць памiж сабою розныя дзесяцiгоддзi. Больш чым паўвека ён не развiтваецца з фотаапаратам. Больш за паўвека пiльна ўглядаецца ў жыццё, якое прынесла сотнi, тысячы адкрыццяў. Многiя здымкi Юрыя Сяргеевiча — выразныя iмгненнi, знаёмыя пакаленням чытачоў беларускага (i не толькi) друку. Але такiя красамоўныя, што пра кожную iлюстрацыю можна напiсаць нарыс, эсэ, а можа, нават i цэлую кнiгу! I складзеную не з агульных, часам малазразумелых «мастацтвазнаўчых» тэрмiнаў, паняццяў, а — пра само жыццё, падказанае ўсяго толькi фрагментам фатаграфiчнай памяцi вялiкага майстра сваёй справы.

Сёння мы разам з Юрыем Iвановым, за плячыма якога — незлiчоныя кiламетры дарог, тысячы сустрэч з людзьмi i падзеямi, пiльна ўглядаемся ў твары ветэранаў Вялiкай Айчыннай вайны, можа, нават i ў саму вайну... Народжаны ў чэрвені 1939 года, фотакарэспандэнт ведаў яе ўдзельнiкаў i сведкаў. Ён бачыў i адчуваў iх праз свой фотааб'ектыў, як нiхто iншы з яго пакалення. Напэўна, таму i цяпер здымкi чапляюць за сэрца, трывожаць душу, прымушаюць перажываць... Сам Юрый Сяргеевiч так згадвае свае творчыя, мастакоўскiя сустрэчы: «Я быў сведкам многiх падзей у жыццi. Якая самая яркая падзея ў маiм жыццi? Прэмii на ўсесаюзных i мiжнародных выстаўках? Паездкi па СССР? Развал Савецкага Саюза ў Вiскулях? А можа быць, сустрэча з бабуляй Салохай у палескай вёсцы, якая на пытанне: «Колькi ж вам гадоў?» — адказала так, што сэрца спынiлася: «А i не памятаю. Памятаю, што першага мужа ў Першую сусветную вайну забiлi, а другога — у Другую...»

Час вайны, вялiкай, напоўненай болем, якi не праходзiць i сёння. Пераможцамi ў той вайне былi людзi. Разумныя, смелыя, светлыя... Iх твары i лёсы шматкроць паспеў разгледзець Юрый Iваноў.

Мiкола Раўнапольскi

Фота Юрыя Iванова