Расповед пра бясконцасць — задача складаная, калі спрабаваць неяк вызначыць сутнасць гэтай з’явы з розных матэрыялістычных ці нават філасофскіх пазіцый. Вось толькі не для мастацтва, таму што ў яго ёсць свая формула бясконцасці: што застаецца альбо павінна застацца ў гісторыі. Таму назва выстаўкі — у нейкім сэнсе выклік і заклік паразважаць менавіта пра тое, што застаецца і не губляе каштоўнасці незалежна ад часу. Уладзімір Пракапцоў, які ўзначальваў Нацыянальны мастацкі музей Беларусі 25 гадоў выдатна ведае пра мастацкія каштоўнасці. А па выстаўцы можна зразумець, што з’яўляецца каштоўным — адпаведна, бясконцым — для яго.
А тут выявы радзімы, любімых мясцін, прыроды, творы, прысвечаныя блізкім, каханай. У прынцыпе, тое, без чаго няма чалавека. Работы створаны ў розныя перыяды жыцця, для персанальнай выстаўкі абралі 35 твораў — пейзажы, нацюрморты, партрэты... Не надта многа, калі разабрацца. Іх аўтар скончыў мастацка-графічны факультэт Віцебскага педагагічнага інстытута (а гэта горад натхнення для многіх), але быў надта заняты самымі рознымі справамі згодна з пасадай. Праўда, час ад часу Уладзімір Пракапцоў як дырэктар галоўнага музея краіны рабіў інтрыгу для гледачоў, арганізуючы таямнічыя прэзентацыі ўласных твораў: пэўны дзень, пэўны час і не надта доўга. Нейкая свайго роду гульня атрымлівалася. Было ж такое.
Але было і іншае. Пра гэта распавядае дакументальная стужка, што дэманструецца літаральна ў зале сярод твораў, дзе адлюстраваныя этапы жыцця юбіляра. А яшчэ — што вельмі істотна менавіта ў кантэксце размовы пра мастакоўскую бясконцасць — яго кнігі, прысвечаныя мастакам, асобам ды творцам, якія ўвайшлі ў гісторыю беларускага мастацтва. Некаторыя імёны вярнуліся ў кантэкст беларускай культуры дзякуючы працы мастацтвазнаўцаў. Уладзімір Пракапцоў мае званне кандыдата мастацтвазнаўства і стаў ініцыятарам выдання серыі «Славутыя мастакі Беларусі», сказаў сваё слова пра класікаў Станіслава Жукоўскага, Вітольда Бялыніцкага-Бірулю, Фердынанда Рушчыца, і пісаў пра беларускіх творцаў савецкага часу і тых, каму выпала папрацаваць на нашу краіну, калі яна атрымала незалежнасць. Даследчыцкая праца не менш важная, асабліва на этапе «збірання камянёў», калі народ і краіна павінны ўсвядоміць сябе. Праца Пракапцова на пасадзе дырэктара была адзначана яшчэ і большай увагай менавіта да беларускага мастацтва, дзеля якога адкрылі асобны корпус для выставак як аўтараў мінулага, так і сучасных мастакоў нашай краіны. У 2013 годзе Уладзімір Іванавіч Пракапцоў атрымаў званне заслужанага дзеяча мастацтва Беларусі. Пасаду дырэктара Нацыянальнага мастацкага музея Беларусі ён займаў з 1998 года да лета 2023 года.
Ларыса ЦІМОШЫК
Фота аўтара
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
