Ад душы ці для Instagram?

У пераднавагоднія дні мы традыцыйна выбіраем падарункі блізкім. Святы — гэта нагода актывізавацца і рознага роду ініцыятывам, якія маюць на мэце дабрачыннасць. Ці ахвотна мы адгукаемся на іх і ці патрэбныя пасрэднікі для дабрачыннасці? А галоўнае — наколькі шчыра мы дапамагаем тым, хто мае патрэбу ў падтрымцы?

...Гэта дама пачала ўжо крыху раздражняць. Яна атрымала свой заказ у пункце выдачы інтэрнэт-крамы, а потым адгукнулася на прапанову прадаўца паўдзельнічаць у дабрачыннай акцыі: маўляў, купіце што-небудзь з гэтай паліцы, а мы накіруем грошы на дапамогу дзецям, якія хварэюць. Жанчына ўсё ніяк не магла вырашыць, што ж ёй купіць: нататнік ці шакаладку.

Я ж паўдзельнічаць у прапанаванай прадаўцом акцыі адмовілася…

Так атрымалася, што з памяшкання мы з гэтай жанчынай выйшлі адначасова. І яна спытала: «А чаму вы не ўдзельнічаеце ў дабрачыннасці? Вам грошай на шакаладку шкада?»

Трэба было б, вядома, сказаць ёй, што задаваць такія пытанні незнаёмым людзям непрыстойна, але... Адказала, што ўдзельнічаю, але толькі тады, калі сама гэтага хачу, і без пасрэднікаў. Па-першае, крама набывае шакалад і нататнікі ў пастаўшчыка, значыць, абавязана з ім разлічыцца. Па-другое, плюс дзве надбаўкі: гандлёвая і на дабрачыннасць, таму шакалад быў прыкметна даражэйшы, чым звычайна. У выніку непасрэдна на дабрачыннасць пойдзе працэнтаў дзесяць ад усёй сумы.

Многія суб’екты, якія маюць патрэбу ў дабрачыннай дапамозе, размяшчаюць на сваіх сайтах спецыяльны рахунак для такіх мэт. Яшчэ прасцей — зайсці ў раздзел «Дабрачыннасць» у АРІП і выбраць: няхай гэта будзе дапамога людзям ці жывёлам. 

У такім выпадку чалавек сапраўды ведае, куды накіруюцца грошы... Аднак мая суразмоўніца выказала меркаванне, што я ўсё ўскладняю: навошта, маўляў, нешта шукаць, калі можна скарыстацца ўсім гатовым. На гэтым мы рассталіся.

Увечары актуальную тэму абмеркавала са сваёй нефармальнай «фокус-групай» — сябрамі і знаёмымі. Усе былі аднадушныя: трэба дапамагаць тым, хто аказаўся ў складанай сітуацыі. Маладзейшыя, праўда, лічаць, што сапраўды не варта затлумляцца, калі можна проста паўдзельнічаць у акцыі, як прапануе інтэрнэт-крама. Старэйшыя ж падтрымалі мой падыход: дапамагаць без пасрэднікаў. І дадалі: неабавязкова чакаць свят, дапамога патрэбна заўсёды. І яшчэ ўсе былі аднадушныя ў тым, што дабрачыннасць — не медаль, каб потым усім яго паказваць. Дапамог — і супакойся, не чакай, што цябе пахваляць.

У той вечар мне здалося, што тэма вычарпана. Але не, дні праз два на аўтобусным прыпынку ўбачыла маладую жанчыну з брэндаваным пакетам усё ад той жа інтэрнэт-крамы.

Жанчына расказвала камусьці па тэлефоне, што купіла ўсім падарункі і зараз вось да авансу засталося ўсяго трыццаць рублёў. Акрамя запланаванага, ёй давялося пасля прапановы прадаўца набыць тое-сёе ў дапамогу дзецям, і яна не магла адмовіцца.

— Вось прыеду зараз дадому, раскладу прыгожа падарункі, сфоткаю і выкладу ў Instagram. Напішу, што шакаладку купіла, каб дапамагчы дзеткам!

Ну, вядома ж, як без сацсетак: дзе, як ні там, сябе паказаць?..

А Новы год, між тым, набліжаецца. І навагодні настрой сапраўды матывуе парадаваць тых, каму сёння цяжка. Дык давайце гэта рабіць каму як зручна: з пасрэднікамі ці без іх. Але пры гэтым думаць пра тых, каму дапамагаеш, а не пра тое, які ты добры. І даваць роўна столькі, колькі не цяжка, каб потым не шкадаваць аб сваім высакародным парыве.

Маргарыта ДРАЗДОВА