Культурай «захварэла» з дзяцінства

Як правіла, мы часта чуем пра дынастыі механізатараў, медыкаў, настаўнікаў. Дзякуючы намаганням адных на нашым стале ёсць хлеб і да хлеба, іншыя пазбаўляюць нас ад фізічных хвароб, трэція вучаць разумнаму, добраму, вечнаму. А вось тых, хто далучае нас да культурных каштоўнасцяў, робіць наша жыццё духоўна багатым і цікавым, згадваем не так часта.

У сакавіку загадчыца Селішчанскага сельскага клуба Вілейскага раёна Наталля Шымановіч адзначыла сваё 55-годдзе. Культурай яна «захварэла» яшчэ ў дзяцінстве. Бацька Канстанцін Пятроў працаваў дырэктарам Ільянскага сельскага Дома культуры. У 1976-м пераехаў у Слуцкі раён, узначаліў Падлескі СДК, дзе, як і на папярэднім месцы, арганізаваў духавы аркестр. Канстанцін Паўлавіч кіраваў калектывам, сам іграў на трубе. Ствараў ён і модныя на той час вакальна-інструментальныя ансамблі, у якіх прымаў актыўны ўдзел.

Маці — Вера Мікалаеўна — была надзвычай творчым чалавекам, валодала не толькі арганізатарскімі, але і мастацкімі, вакальнымі здольнасцямі, пісала вершы. Працавала поруч з мужам у ільянскім доме культуры.

Наталля Канстанцінаўна атрымала ў тэхнікуме сельскагаспадарчую спецыяльнасць і спачатку працавала брыгадзірам на жывёлагадоўчай ферме. Але затым захацела прайсці паскораныя курсы культработнікаў. Відаць, бацькоўскія гены ўзялі сваё. «Творчая дзейнасць мамы і таты праходзіла на маіх вачах, увесь вольны час я праводзіла ў клубе», — згадвае Наталля Канстанцінаўна.

Яе дочкі-блізняты — Ірына і Вераніка — пайшлі па слядах маці. Дзяўчаты закончылі Мінскі дзяржаўны каледж мастацтваў па спецыяльнасці «Народная творчасць (харавая музыка)». Творчую дзейнасць пачыналі ў Ільі, затым пераехалі ў Селішча: Ірына кіравала вакальным гуртам «Зорачка», а яе сястра была культарганізатарам. Цяпер дочкі змянілі месца працы, але не здрадзілі абранай прафесіі. Ірына Судніковіч — метадыст у Маладзечанскім палацы культуры, а Вераніка Пташнік — мастацкі кіраўнік у нарачанскім Доме культуры.

— Дочкі самі зрабілі выбар, — кажа Наталля Канстанцінаўна. — Яны, можна сказаць, выгадаваліся на сцэне. Вячэрняя рэпетыцыя, падрыхтоўка мерапрыемства — яны са мной і пелі з маленства, і танцавалі. А цяпер ужо і ўнукі прыходзяць у клуб: дачушка майго сына Косці частая наведвальніца. Унука таксама да сваіх спраў прыцягваю, ён не супраць, — не нарадуецца бабуля.

— Наталля Канстанцінаўна — ініцыятыўны работнік, літаральна фантануе ідэямі, — кажа інжынер структурнага падраздзялення «Аўтаклуб» цэнтралізаванай клубнай сістэмы Вілейскага раёна Людміла Ляшкевіч. — Яна не толькі творчы чалавек, але і добры гаспадарнік, арганізавала і вядзе гурток сольных спеваў для дарослых «Надзея» і дзіцячы гурток «Салавейка».

— Вядома, хочацца, каб у нас быў спецыяліст з вакальнымі данымі, які займаўся б з дзецьмі, бо самой цяжка за ўсім паспяваць: і гурток весці, і справаздачы рыхтаваць, і ўстановай кіраваць, і гаспадарчыя пытанні вырашаць. Часам даводзіцца і прыбіраць у памяшканні, і снег на вуліцы расчышчаць. У мяне на паўстаўкі працуе жанчына. Грошы невялікія атрымлівае, а клопатаў у яе хапае. Вось так і выручаем адна адну, — канстатуе Наталля Шымановіч.

На думку загадчыцы, культура трымаецца на энтузіязме апантаных людзей: «На такіх вось «ненармальных», якія цягнуць усё не ў дом, а з дому. Бо ўсё што можна: і ручнічкі, і гаршкі з кветкамі, і сурвэткі — усё, што можа спатрэбіцца для творчасці, нясу на працу».

Дарэчы, стыльную канапу, на якой мы сядзім, Наталлі Канстанцінаўне падарылі, а яна прывезла яе ў клуб. Вырашыла, што дома без яе абыдзецца. Няхай лепш наведвальнікі адпачнуць з камфортам.

— Наталля Канстанцінаўна — майстар на ўсе рукі. Сама перашывае касцюмы са старых рэчаў для самадзейных артыстаў, — дадае Людміла Ляшкевіч. У мінулым годзе праводзілі парад Дзядоў Марозаў, дык яна ўсіх казачных персанажаў асабіста экіпіравала. З нічога зробіць цукерку.

— Умею і шыць, і вышываць, і вязаць, але на ўсё часу не хапае. Нялёгка сумяшчаць усе абавязкі, — уздыхае мая суразмоўніца.

Селішча — маладая вёска, тут пражываюць 280 чалавек, у асноўным моладзь. Хтосьці працуе ў аграгарадку, а нехта ў Маладзечне, Чысці. Пасля работы ўсе вяртаюцца дадому. А чалавеку патрэбны не толькі хлеб надзённы, але і добрая песня, і цікавы адпачынак, які арганізоўвае для землякоў Наталлі Шымановіч.

Таццяна ЛАЗОЎСКАЯ