90-60-90 — менавіта гэтыя параметры прынята лічыць ідэальнымі. Аднак свет не стаіць на месцы, і дзяўчаты, якія выходзяць за рамкі стандартаў, даказваюць, што можна быць паспяховымі і прыгожымі, нягледзячы на лішнюю вагу. Беларуска памеру «плюс» Крысціна КРЫСАНАВА расказала пра тое, чаго патрабуюць ад поўных мадэляў, якія праблемы ўзнікаюць пры выбары адзення з мас-маркета і наколькі такі мадэлінг развіты ў нас.
— Стаць мадэллю было мэтай ці гэта выйшла спантанна?
— Я не вучылася ў Нацыянальнай школе прыгажосці, не праходзіла спецыяльных курсаў, мне проста падабалася фатаграфавацца. Кар'ера пачалася яшчэ ў Смалявічах, дзе жыла да пераезду ў Мінск. Неяк прапанавалі паўдзельнічаць у дэманстрацыі сукенак мясцовага вясельнага салона, вопыт вельмі спадабаўся, і пасля яго я вырашыла развівацца ў гэтай індустрыі. А ў 18 гадоў апынулася ў сталіцы.
— Цяжка было знайсці работу ў Мінску?
— Гэты тып мадэлінгу не вельмі развіты ў нашай краіне. Не ўсе брэнды могуць сабе дазволіць такі эксперымент. Але мне пашанцавала, вядомы партал арганізаваў для дзяўчат plus sіze конкурс «Sweet lady», і я ўзяла ў ім удзел. Ён стаў выдатным стартам для кар'еры. І менавіта пасля яго мяне заўважыў фатограф і запрасіў на здымкі для Volkswagen. Потым усё стала наладжвацца: розныя фотасесіі, паказы... Апошнім буйным праектам было супрацоўніцтва з «Мілавіцай».
— Дарэчы, пра яго....
— Тэма застаецца нашумелай нават цяпер. Усе прывыклі бачыць танюсенькіх мадэляў, асабліва калі гаворка ідзе пра рэкламу ніжняй бялізны. Але я лічу гэта не зусім правільным.
Часы мяняюцца, і дзяўчаты таксама. Яны хочуць бачыць, як рэч будзе выглядаць на іх, а не на ідэальных параметрах.
— І ўсё ж: як вы сталі тварам гэтага брэнда?
— Усё выйшла вельмі спантанна. У сацыяльных сетках мяне знайшла маркетолаг «Мілавіцы», папярэдне паглядзеўшы ў інтэрнэце мае работы, і паклікала да іх у офіс. Калі прыйшла, усе пільна аглядалі мяне, нават дырэктар, хоць пра гэта я ўжо даведалася пазней (смяецца). Далі пару камплектаў бялізны, я прымерала, усім спадабалася, і мяне зацвердзілі. З гэтай фірмай я супрацоўнічаю ўжо трэці год, і мы нават ездзілі на фотасесіі ў Маскву і на Кіпр.
— Якія патрабаванні прад'яўляюць да мадэляў plus sіze?
— Наогул яны да нас і «стандартных» у чымсьці падобныя. Рост павінен быць ад 170 сантыметраў. Постаць абавязкова ў форме пясочнага гадзінніка, каб добра была відаць талія. Вядома ж, мілавідны твар, каб на ім не было ніякіх бачных дэфектаў. Таксама рэдка сустрэнеш мадэль з круглым тварам. Адна з пераваг перад стандартнымі мадэлямі — гэта тое, што ў нас няма дакладных параметраў, а дзяўчаты дзеляцца па памерах адзення. Мадэль памеру «плюс» пачынаецца з 46-га.
Мой памер 54-ы, і я ім цалкам задаволеная (смяецца)!
— У вас ніколі не было жадання схуднець да «стандартаў»?
— Думаю, многія здзівяцца, але не! Я заўсёды была трохі больш паўнаватая за сваіх аднагодкаў. Але асаблівых праблем гэта ніколі не выклікала. Калі вучылася ў школе, была памеры на два больш за аднакласніц, але мне тое не замінала. Вядома, равеснікі спачатку спрабавалі зачапіць, дражніць, але потым убачылі, што я проста не звяртаю на гэта ўвагі, і адчапіліся. А вось думкі кінуць мадэльную кар'еру пару разоў узнікалі. Часам проста стамляешся ад нагрузкі: пастаянныя прымеркі, шматгадзінныя фотасесіі... Мая самая доўгая працягвалася цэлыя суткі! Прычым гэта не значыць, што ты ўсе 24 гадзіны здымаешся. Бывае такое, што з табой у праекце ўдзельнічае яшчэ дзяўчат пяць-шэсць. І пакуль іх фатаграфуюць, ты павінна проста роўненька стаяць, каб не пакамечыць адзенне, не сапсаваць прычоску, макіяж, а потым пасля ўсяго гэтага ідзеш і робіш свае кадры! Аднак пасля трохі адпачываеш, і зноў хочацца здымацца.
— Але ж у мадэлі plus sіze канкурэнцыя меншая, чым сярод «стандартных»?
— Тут наогул цяжка гаварыць пра якую-небудзь канкурэнцыю. Запатрабаваных мадэляў, якія б рэкламавалі сапраўды вядомыя брэнды і працавалі пастаянна ў гэтым кірунку, можна палічыць па пальцах. Адна з прычын у тым, што няма падрадчыкаў, з якімі магла б працаваць дзяўчына памеру «плюс». Калі б попыт на рэкламу быў вялікі, то такіх мадэляў, як я, было б столькі ж, колькі і звычайных. Другая прычына, на мой погляд, — гэта тое, што ў краіне няма спецыяльнай школы прыгажосці. З нашай фігурай часам нават больш складана, чым са звычайнай. Ну а па-трэцяе, людзі яшчэ не гатовыя да такіх перамен, для іх тое, што нестандартна, прыраўноўваецца да няправільнага. Спадзяюся, у хуткім часе сітуацыя палепшыцца і, можа, калі-небудзь мадэль памеру «плюс» будзе прадстаўляць Беларусь на «Міс Свету».
— Мадэлінг для вас работа ці ўсё ж хобі?
— З адукацыі я юрыст і працую па спецыяльнасці. Мадэлінг для мяне — гэта аплатнае хобі. Па сваёй натуры я хатні чалавек: ненармаваны графік і пастаянныя раз'езды — гэта дакладна не пра мяне. І так часам бывае складана сумяшчаць работу юрыста і мадэлі. Ад таго, што большасць здымак праходзіць у буднія дні і ў першай палове дня, а заказчыку не асабліва цікава, што ў цябе ёсць работа, акрамя фотасесій.
— Што для вас самае складанае і самае прыемнае ў рабоце мадэлі?
— Абцасы! (Смяецца.) Раней я на іх увесь час хадзіла, магла нават бегаць, але ногі моцна стамляюцца, і цяпер я стараюся насіць абутак на нізкай падэшве. А самае прыемнае — гэта, вядома ж, прыгожыя фатаграфіі! Дзяўчаты могуць месяцамі рабіць іх, каб выбраць найлепшую і выставіць у сацыяльныя сеткі. А ў мяне адна фотасесія — і выбірай амаль любую! (Смяецца.)
— Заставацца стыльнай для мадэлі важна заўсёды. Ці дазваляе выбар у беларускіх крамах знаходзіць прыгожыя рэчы вашага памеру?
— Гэта мая балючая тэма! Ён у мас-маркетах для поўных дзяўчат проста нікчэмна малы! Самая вялікая цяжкасць у тым, што большасць вытворцаў лічаць: калі ў цябе больш за 50-ы памер, значыць табе павінна быць гадоў за 40. Такія рэчы і купляюць названага ўзросту жанчыны, а ў іх не такі густ, як у мяне ў 26. Калі прыходжу ў краму, не чапляюся да колеру або фасону, мне галоўнае, каб добра сядзела і выглядала маладзёжна, але знайсці такую рэч вельмі цяжка. Часам магу шукаць, напрыклад, куртку пару месяцаў і не знайсці. А ездзіць за мяжу або замаўляць адзенне на заказ вельмі накладна і нязручна.
— Калі б у вас была магчымасць рэкламаваць любы брэнд, то які выбралі б?
— Хутчэй за ўсё касметыку. Любая дзяўчына карыстаецца ёй. Я не супраць натуральнасці, але з дапамогай касметыкі можна падкрэсліць усё тое, што табе дала прырода. Калі шчыра, я раней не дужа ўмела фарбавацца, таму пайшла на курсы па макіяжы і цяпер заўсёды ўпэўнена, што выглядаю шыкоўна (смяецца)! Ну і яшчэ біжутэрыю — стыльныя аксэсуары не бываюць лішнія.
— Вы часта чуеце крытыку ў свой адрас?
— Уся мая работа рана ці позна з'яўляецца ў інтэрнэце, і большасць каментарыяў негатыўныя. Раней прымала гэта вельмі блізка да сэрца і засмучалася. Але з часам зразумела, што, калі б я была такая жудасная, як пішуць, то мяне б не клікалі на здымкі і розныя праекты. Я развіваюся, раблюся лепшай, а людзі, якія пакінулі негатыўныя водгукі, гэтак жа сядзяць і працягваюць іх пісаць. І я проста перастала звяртаць увагу. Я такая, якая ёсць, і мне гэта падабаецца! Да таго ж бачу, як падтрымліваюць мяне мае сябры і ганарацца бацькі. Тата заўсёды, калі бачыць мяне на нейкай вокладцы, хваліцца мной і паказвае ўсім (смяецца).
— Як лічыце, у прыгажосці ёсць нейкія стандарты?
— Кожная дзяўчына прыгожая па-свойму! Я прытрымліваюся бодзі-пазіціву, які тлумачыць, што ўсе нашы «недахопы» — гэта асаблівасці. Вядома, павінны выконвацца банальныя правілы гігіены і акуратнасці. А ў астатнім прыгажосць ніколі не мела межаў, гэта людзі самі сабе іх ствараюць!
Ангеліна НОВІКАВА, студэнтка ||| курса Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў
Фота з архіва гераіні
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
