Упершыню крэветак я ўбачыла ў Крыме. Іх прадавалі на пляжы шкляначкамі. З тых часоў адпачынак на поўдні ў мяне асацыюецца з ружовымі крэветкамі ў шкляначцы. Цяпер гэтыя членістаногія — звычайны прадукт у нашых супермаркетах. Побач з ружовымі крэветкамі (варанымі) на прылаўках з’явіліся шэрыя (свежазамарожаныя). Крэветкі, як і ракі, пры варэнні чырванеюць.
Зяць у мяне акварыуміст, у яго вялікі акварыум, абсталяваны кампрэсарам, фільтрамі і асвятленнем. Кот Васька таксама акварыуміст, першы час спрабаваў лавіць рыбак лапай пакуль не выклапатаў, а цяпер, час ад часу, сядзіць каля акварыума і назірае.
У акварыуме рыбкі розныя: ружовыя, паласатыя, залатыя ... Зяць імі вельмі даражыць: мяняе ваду, замярае яе хімічны склад, чысціць акварыум, хоць у акварыуме жывуць два чысцільшчыка, якія поўзаюць па сценах і аб’ядаюць нарастаючую на іх зеляніну. Акварыум радасць для ўсёй сям’і. Калі я прыязджаю ў госці да дачкі, то таксама прыпадабняюся да ката Ваські, то бок сяджу каля акварыума і назіраю.
Мы былі ў захапленні, калі зяць прынёс і выпусціў у акварыум двух марскіх канькоў. Далікатныя ўнікальныя стварэнні, сапраўды падобныя на конікаў. І якое было наша расчараванне, калі раніцай не знайшлі ніводнага. Хто з рыб іх з’еў? Або кот дабраўся …
На гэты раз зяць прынёс некалькі шэрых напаўпразрыстых акварыўмных крэветак і запусціў у акварыум гэтых членістаногіх. Адразу ў вадзе іх і не разгледзіш. Яны мірна суіснавалі з рыбкамі. Пры чарговай чыстцы акварыума зяць дастаў з яго каменьчыкі, прамыў іх пад праточнай вадой і паклаў на балкон прасохнуць пад сонечнымі прамянямі.
Праз тры гадзіны, калі выйшаў за каменьчыкамі, выявіў практычна выпечаную на сонцы крэветку. Не заўважыў, як яна трапіла з каменьчыкамі на балкон. Але факт быў у наяўнасці — яго любімая крэветка загінула, стала ружовай, ляжала на баку і не варушылася. Засмучаны зяць збіраўся ўжо з ёю развітацца, але мая дачка заўважыла, што тая ледзь варухнула адной нагасківіцай і прапанавала апусціць яе ў акварыум і паназіраць, можа ажыве. Так і зрабілі.
Ніякай надзеі, што крэветка ачуецца, не было. Яна нерухома ляжала на дне. Аднак на наступную раніцу ўразіла сваёй цягавітасцю — ажыла. Крэветка так і засталася ружовай, відаць трохі з варылася на сонцы. Зараз яе лёгка было заўважыць у акварыуме. Вось вам і ўваскрашэнне, — захапляўся зяць. Пасля гэтага выпадку крэветка стала дзіўна сябе паводзіць.
Праз тыдзень мы ўсе ўскочылі сярод ночы. Ўскрыкнула мая дачка, яна пайшла ў туалет і ўбачыла нешта, што рухалася ў змроку на падлозе... Калі ўключылі святло, усе былі шакіраваныя. Ружовая крэветка, выцягнуўшы свае членістыя ножкі, якія апынуліся даволі доўгімі, як на хадулях ішла праз пакой…
Зяць аднёс крэветку ў акварыум. Праз пару дзён сярод ночы пачулі нейкую валтузню і шыпенне ката. Уключылі святло. Пасярод пакоя стаяла ружовая крэветка і круціла вачыма, а кот шыпеў на яе. З тых часоў акварыум сталі прыкрываць вечкам на ноч.
Але ўлавіўшы момант, крэветка пакідае сваё асяроддзе пражывання і яе можна знайсці дзе заўгодна, адзін раз выявілі нават у чаравіку. Напэўна, ад спёкі яна звар’яцела...
Валянціна БЫСТРЫМОВІЧ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
