Ноты маюць колеры

Пра гэ­та свед­чаць дзе­ці-му­зы­кан­ты

Стэ­рэа­тып пра тое, што на­ву­чан­не дзя­цей у му­зыч­най шко­ле — вы­ключ­на баць­коў­ская іні­цы­я­ты­ва, да­стат­ко­ва моц­ны і жы­ву­чы. Аб­верг­нуць яго па­спра­ба­ва­лі на­ву­чэн­цы дзі­ця­чай му­зыч­най шко­лы № 8 імя Ры­го­ра Шыр­мы. Якім чы­нам? На­ма­ля­ваў­шы тое, што яны іг­ра­юць, спя­ва­юць і са­праў­ды лю­бяць!

«Но­ты роз­на­ка­ля­ро­выя» — яр­кая вя­сё­лая кні­га, якая ста­ла вы­ні­кам твор­ча­га ўдзе­лу юных му­зы­кан­таў і іх пе­да­го­гаў. Тры га­ды та­му дзе­цям пра­па­на­ва­лі… на­ма­ля­ваць му­зы­ку. Ідэя выклікала не­ве­ра­год­ную твор­чую за­ці­каў­ле­насць ма­лень­кіх вы­ка­наў­цаў. Та­ды ж зла­дзі­лі не­вя­лі­кую вы­ста­ву ў хо­ле шко­лы, а ўжо сё­ле­та ме­лі го­нар прэ­зен­та­ваць яе ў сце­нах На­цы­я­наль­на­га мас­тац­ка­га му­зея.

Кож­ная ста­рон­ка кні­гі пра­ця­та пя­шчот­ны­мі дум­ка­мі дзя­цей пра са­мае-са­мае — му­зы­ку. Ува­со­бі­лі­ся яны не толь­кі ў вы­гля­дзе ма­люн­каў, але і вер­шаў ды не­вя­лі­кіх тво­раў, дзе юныя му­зы­кі ўпер­шы­ню спра­ба­ва­лі ся­бе ў якас­ці кам­па­зі­та­раў. Атры­ма­ла­ся, ка­лі ка­заць шчы­ра, вель­мі та­ле­на­ві­та і на­тхнё­на. Да дзя­цей да­лу­чы­лі­ся і да­рос­лыя. Іх вер­шы да­поў­ні­лі «Но­ты роз­на­ка­ля­ро­выя» не менш пра­нік­нё­ны­мі фар­ба­мі.

— Па­доб­ных пра­ек­таў у на­шай кра­і­не яшчэ не бы­ло, і мы бы­лі вель­мі ўра­жа­ны, коль­кі лю­дзей пад­тры­ма­лі на­шу іні­цы­я­ты­ву, — дзе­ліц­ца сва­і­мі ўра­жан­ня­мі ка­ар­ды­на­тар пра­ек­та Але­на Зда­не­віч. — «Дзе­ці ма­лю­юць му­зы­ку» іс­нуе трэ­ці год, і ўжо тры га­ды мы на­зі­ра­ем, з якой ах­во­тай і заў­зя­тас­цю на­шы юныя вы­ка­наў­цы асэн­соў­ва­юць му­зы­ку, пе­ра­да­юць яе ў роз­ных фор­мах і ста­ра­юц­ца ства­рыць неш­та но­вае, сваё.

Ад­чуць дзі­ця­чыя фан­та­зіі і ўяў­лен­ні фі­зіч­на — па­тры­маць у ру­ках, па­чы­таць на­дру­ка­ва­ную кні­гу — ста­ла маг­чы­мым дзя­ку­ю­чы ма­тэ­ры­яль­най пад­трым­цы Ва­ле­рыі Юх­не­віч — ма­мы ад­ной з ву­ча­ніц му­зыч­най шко­лы № 8. Ад­свят­ка­ваць гэ­тую важ­ную і доў­га­ча­ка­ную па­дзею вы­ра­шы­лі кан­цэр­там, які са­браў ня­ма­ла гле­да­чоў у сце­нах На­цы­я­наль­на­га мас­тац­ка­га му­зея. Юныя вы­ка­наў­цы — аў­та­ры кні­гі, пры­кмет­на хва­ля­ва­лі­ся, па­куль ча­ка­лі свай­го вы­ступ­лен­ня. І дар­ма. Бо та­кое пра­фе­сій­нае вы­ка­нан­не му­зей, які звык да ці­шы­ні і спа­кою, бу­дзе па­мя­таць яшчэ не адзін год. На­ват на­гляд­чы­ца, на хві­лі­ну за­быў­шы­ся на сваю «піль­ную» спра­ву, не стры­ма­ла­ся і стан­ца­ва­ла не­каль­кі ру­хаў мат­рос­ка­га «Яб­лыч­ка».

Лю­бая вя­лі­кая спра­ва па­чы­на­ец­ца з ма­ло­га. Гэ­тае вы­слоўе між­во­лі ўспа­мі­на­ец­ца, ка­лі на­зі­ра­еш за зу­сім не дзі­ця­чым май­стэр­ствам юных вы­ка­наль­ні­каў. Столь­кі шчы­рас­ці, та­лен­ту і ім­пэ­ту ад­чу­ва­ец­ца ў іх му­зыч­ным мас­тац­тве! Вы­дат­на, што зна­хо­дзяц­ца лю­дзі, якія свое­ча­со­ва мо­гуць аца­ніць гэ­та, каб да­даць да іх коль­кі фар­баў і за­па­вет­ных слоў.

Лю­боў КАС­ПЯ­РО­ВІЧ