Ала сядзела за сталом i ўважлiва разглядала свой палец. Суседка часам заходзiць да мяне, каб пагаварыць i адцягнуцца ад хатнiх спраў. Я падала каву i запытальна на яе паглядзела.
— Палец балiць, — пацiскаючы плячыма, сказала яна. — Шыць не ўмею, вось i выразаю. З нязвычкi да такой работы палец разбалеўся. Валя з чацвёртага пад'езда з пляменнiцай маскi шыюць — трэба дапамагчы.
Я не здзiвiлася. Тысячы людзей хочуць быць карыснымi падчас пандэмii. Гэтае жаданне дапамагаць нармальнае для псiхiчна здаровых людзей. Я ўжо стала прывыкаць да таго, што беларусы аб'ядналiся, каб аказаць дапамогу медыкам i сталым людзям, але для мяне стала поўнай нечаканасцю паведамленне ў вайбер-групе ад той самай суседкi Валянцiны. Яна прапаноўвала ўсiм суседзям разабраць маскi, якiя ветлiва пакiнула ў сваiм пад'ездзе на першым паверсе. Яна не вылучала бедных, багатых, маладых цi пажылых — любы мог прыйсцi i ўзяць маску для сябе i сваiх дзяцей.
— На самай справе мяне проста абурыла паведамленне маiх суседзяў пра тое, што хтосьцi з iх знайшоў маскi «за бясцэнак» у адной з крам — за 4 рублi 50 капеек, — расказвае, з чаго пачыналася яе iнiцыятыва, Валянцiна Макарчык. — Я ведала iх рэальны кошт i разумела, што многiя сем'i ў нашым доме шматдзетныя i лiшнiх грошай на куплю такiх дарагiх масак у iх проста няма. А шматразовыя маскi трэба мяняць кожныя 2-3 гадзiны. Дзе ж столькi грошай узяць людзям? Да таго ж у той час нi ў крамах, нi ў аптэках iх часта проста не было.
Як толькi Мiнiстэрства аховы здароўя забiла трывогу, а ў свеце абвясцiлi пандэмiю, Валянцiна таксама пажадала быць карыснай i дапамагчы медыкам. Жанчына ўмее шыць i хацела прымянiць свае навыкi, таму вырашыла далучыцца да валанцёраў, якiя гэтым ужо займалiся i ў якiх былi пэўныя дамоўленасцi. Лiтаральна за пяць хвiлiн у «Iнстаграме» Валянцiна знайшла патрэбных людзей, а менавiта Кацярыну Гардзееву, якая арганiзавала шыццё масак у сваiм атэлье i развозiла iх па бальнiцах. Валанцёры змянялi адно аднаго, каб забяспечыць нашых дактароў неабходнымi сродкамi аховы. Сярод iх была i Валя. У дзень шылi па 300—500 масак. Працавала яна старанна. Потым выявiла, што масачны дэфiцыт дабраўся i да простых людзей. Валя тады абышла восем аптэк, i нi ў адной з iх не было масак, а ў крамах яны сталi толькi-толькi з'яўляцца за вялiкiя грошы, хоць на самай справе метр тканiны, з якой iх шыюць, каштуе прыкладна 4 рублi. Як валанцёр Валя шыла маскi з марлi, бо праз больш шчыльную тканiну дактарам цяжка дыхаць. Адправiлася ў краму менавiта па марлю, але там яе чакала расчараванне — марлi не было, ужо даўно раскупiлi! Тады жанчына прыняла рашэнне набыць вафельную тканiну, якая ёй здалася найбольш прыдатнай для гэтых мэт. Каштавала тая 3,50 за метр. Купiла на 25 рублёў: для дарослых з нейтральным малюнкам, а для дзiцячых масак — весялейшую. Работы аказалася шмат, таму на дапамогу прыйшлi яе пляменнiца Аляксандра i сяброўка-суседка Ала, якой, дарэчы, давялося не шыць, а выразаць будучыя маскi з тканiны. Валя перажывала: а што, як людзям не спадабаюцца маскi, што, як яны ўжо закупiлi iх сабе i iм больш не трэба? Але справа была зроблена, i таму яна сабрала пакеты з маскамi, паставiла iх у сваiм пад'ездзе на першым паверсе i напiсала аб'яву ў чаце. Праз пару гадзiн у пакетах не засталося нiводнай маскi.
— Разумееце, калi я ўбачыла пустыя пакеты, то была проста шчаслiвая, — кажа Валянцiна. — Наша з дзяўчатамi праца была карысная для людзей! Цяпер мы шыем ужо новую партыю масак. Разумееце, такiя iнiцыятывы аб'ядноўваюць нас i робяць трошачкi дабрэйшымi. Я чытаю прэсу i бачу, як дактары дзякуюць грамадству за падтрымку. Мне здаецца, так мы становiмся сапраўднай супольнасцю i зможам разам перажыць любыя цяжкасцi.
Наталля ТАЛIВIНСКАЯ
Методыка аказалася запатрабаванай у нашай краіне і за яе межамі.
Лёс другога зборніка ў літаратарскай кар’еры — самы складаны.
На пытанні «Звязды» адказвае галоўны рэдактар расійскага літаратурнага часопіса «Москва».
Ужо традыцыя з нагоды Дня роднай мовы прапаноўваць чытачам праверыць свае веды.
