Не бойцеся жартаваць... перад УГД

Знаёмцеся: у адной з самых любімых рубрык «Сямейнай газеты» — новы аўтар. Гэтым разам шматдзетны. Павел Холад жыве разам з жонкай, сынам, дочкамі ды кошкай Шэры ў Мінску. Працуе ў беларускім офісе Міжнароднай арганізацыі па міграцыі. Калі выпадае вольны час, ахвотна займаецца баявымі адзінаборствамі і гуляе ў футбол.

Галоўнае багацце Паўла — дзеці. Іх у яго ажно пяцёра. Старэйшаму Арсеню — 15 гадоў, Марце — 13, двайняткам Веры ды Полі — па 7. Самай малодшай — Ксеніі — споўніўся годзік. Свае дасціпныя назіранні за малымі і іх арыгінальныя выказванні тата на працягу некалькіх гадоў запісваў у выглядзе фэйсбук-дзённіка (праўда, зусім нядаўна, ён выдаліў сваю старонку з сацсетак, маўляў, адымаюць шмат часу). Тым не менш гумарыстычныя і адначасова філасофскія нататкі Паўла Холада пад назвай «Запіскі шматдзетнага бацькі» ў трох тамах, пры жаданні, можна набыць у «Акадэмкнізе». Мы ж будзем друкаваць самыя цікавыя з іх (у тым ліку і новыя, бо Павел працягвае весці папяровы дзённік) на старонках газеты. Спадзяёмся, яны не толькі падымуць настрой нашым чытачам, але і натхняць іншых татаў ды мам занатоўваць перлы сваіх дзетак.

Памятаю, калі ішлі на першае УГД, жартам сказаў жонцы: «Хлопчык ужо быў, дзяўчынка таксама, цяпер не так цікава — будзе альбо тое, альбо другое». Але, відаць, дзесьці наверсе мой жарт ацанілі і ў сваю чаргу таксама вырашылі пажартаваць.

Таму, калі доктар спытала: «А вы ў курсе, што ў вас двойня?» — у мяне проста адняло мову. У той момант, скажу шчыра, было зусім не да смеху. Ці жарт, колькасць дзяцей павялічваецца ўдвая! Але цяпер рады, вядома.

Так што мая вам парада: не бойцеся жартаваць перад УГД, потым самі радыя будзеце.

Уся праўда пра жаночыя дыеты ад маіх двайнятак. Пасля вячэры Вера: «Поля, будзеш цукерку?» Поля абурана (макаючы блінчык у варэнне): «Ты што, не бачыш? Я худзею!» Вера пакрыўджана (засоўваючы ў рот арэх): «Наогул я таксама!»

Гэта была рубрыка «худзеем разам».

Едзем у машыне, старэйшыя дзеці планамерна спрабуюць давесці мяне да кіпення. Дзесяць хвілін мужна трываю, пасля чаго не вытрымліваю і шчыра папярэджваю:

— Вы зараз у адным кроку ад таго, каб пасадзіць мяне на каня. Потым наракайце на сябе.

Малодшыя здзіўлена:

— Тата, ты хочаш сесці на каня?!

— Не хачу, але хутка сяду.

— Ура! Мы едзем катацца на коніках!

Дэнамінацыя ўдарыла па кішэні: дзеці чамусьці вырашылі, што ўсе манеты, якія з'яўляюцца ў доме, аўтаматычна належаць ім, і мне не ўдалося пераканаць іх у адваротным. А манеткі гэтыя не такія танныя, а дзяцей як бы чацвёра (на той момант. — Рэд.).

Калі я паспрабаваў намякнуць, што больш манет не дам, яны пачалі мяне пераследаваць і сароміць: маўляў, тата, табе што, шкада манетак для любімых дачок? Ну як тут адмовіш? А хлусіць, што ў мяне іх няма, я не магу. Адзінае выйсце: прасіць у краме не даваць рэшту манетамі — інакш з торбамі пойдзем па свеце.

Збіраюся на трэніроўку (адпачынак у мяне, калі што). Старэйшая дачка:

— Акуратней, тата, не зламай там нос.

На ўсялякі выпадак удакладняю:

— Сабе ці іншым?

Падумала і кажа:

— Ну хоць бы сабе.

Правільна, пра іншых няхай іх дочкі дбаюць.