Летам у дзіцячым садку дзяцей убавілася. У многіх бацькоў — адпачынак, праводзяць час з імі і дзеці. Іншыя ж вязуць сваю малечу да бабуль-дзядуляў — выдатны варыянт для дзяцей, асабліва калі сваякі жывуць не ў горадзе. Мой жа Цёмік, які тры гады рос у вёсцы, гэтае лета, за выключэннем некаторых выхадных, праводзіць у сталіцы...
Я, вядома, з такой нагоды не радуюся. У спёку сама б хутчэй з'ехала як мага далей ад гарачага асфальту да духмянай зялёнай травы і вадаёма. Аднак нічога не зробіш — мы з мужам гэтым летам у водпуск не пойдзем, а пакінуць малога маім бацькам, якія якраз жывуць у вёсцы, мы пакуль не гатовыя. Шчыра кажучы, «не падпісваюцца» на гэта і бабуля з дзядулем.
Добра дапамагаць гадаваць дзяцей, калі мама ці тата побач. Вядома, калі жылі разам, я адхілялася, аднак надоўга малога на бацькоў старалася не пакідаць. І справа не ў тым, што Цёмік — гэткі мамін сынок, які кроку без мяне не зробіць. Яшчэ як зробіць, толькі пільнуй! Баюся, што мае бацькі не справяцца з гэтым гарэзам, якому трэба ўсюды паспець: і на батуце паскакаць, і катоў паганяць, і на самакаце праехацца, а потым яшчэ на ровары... Тут мне, маладзейшай, як за ім угнацца, а бацькі ўсё ж ужо ва ўзросце, каторы год на пенсіі. Ды і жалезнае цярпенне трэба, каб гадаваць сучасных дзяцей: гэта не хачу, тое не буду. Часам, каб Цёмік памыў рукі, пачысціў зубы ці паеў, трэба такое прыдумаць, што наўрад ці ў маіх бацькоў хопіць на гэта фантазіі. Ну і, што скрываць, патураць любым «хацелкам» свайго адзінага ўнука мае бацькі вельмі добра ўмеюць. І тое, што было ў мамы і таты пад забаронай, у бабулі і дзядулі становіцца адразу дазволеным. Мульцікі падчас прыёму ежы — «калі ласка», дзясятую цукерку за дзень — «на здароўе, унучак», гуляць да апоўначы — «нічога страшнага»... І потым пасля такіх вакацый зноў перавыхоўвай дзіця!
Аднак усё гэта, вядома, неістотнае. Больш за ўсё, калі размова ідзе пра перадачу дзіцяці бабулі і дзядулі, мяне хвалюе пытанне бяспекі. Я сваім бацькам давяраю, але добра разумею, што з прычыны, у першую чаргу, свайго ўзросту яны могуць штосьці не прадугледзець. А небяспека і ў вёсцы паўсюль. На батуце, устаноўленым без сеткі; на дарогах, каля возера, у лесе — спіс можна пра-
цягваць.
Вядома, скажаце вы, не ўсё могуць прадугледзець і бацькі. Сама нядаўна назірала. Адпачываем каля вадаёма, побач — таксама сем'і з дзецьмі. Як раптам бачым заплаканую дзяўчынку гадоў чатырох. Аказваецца, малая маму згубіла. А мама недалёка — сядзіць у тэлефоне, праглядае стужкі сацыяльных сетак і нават не здагадваецца, што дачка яе шукае.
Ці ўзяць хоць бы наш двор у адным са спальных раёнаў Мінска. На сучаснай пляцоўцы, абкружанай чатырма шматпавярховікамі, заўсёды шмат дзяцей. Дарослых жа — адзінкі. Добра, падлеткі. Але без нагляду бацькоў гуляюць нават чатырох-пяцігадовыя дзеці. Кідаюцца камянямі, падаюць з горак, б'юцца з суседскімі дзецьмі. Заступіцца за іх, вядома, няма каму. І пасварыцца, калі яны вінаватыя, таксама. Няўжо бацькі так давяраюць сваім малым дзецям, што пускаюць іх адных на вуліцу?
Цяпер разумею, навошта на ўваходзе ў батанічны сад, куды мы надоечы выправіліся з Цёмікам і бабуляй Алінай, малому прыклеілі на кофтачку бірку з нумарам майго тэлефона. На наша здзіўленне — навошта (маўляў, з ім жа двое дарослых!), сказалі, што так трэба. Відаць, быў сумны вопыт, калі, прыйшоўшы з дарослымі, дзеці губляліся...
А яны, асабліва малыя, як не перастаюць паўтараць ратавальнікі, павінны заўсёды знаходзіцца ў полі зроку дарослых. Не забывайце пра гэта, мамы і таты!
Вераніка КАНЮТА
Прэв’ю: pixabay.com
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
