Вечар пятніцы — незвычайны час. Заканчваецца чарговы працоўны тыдзень, і пэўная частка грамадства адзначае гэтую падзею пры дапамозе моцных напояў. У тым ліку — і ў кампаніі дома. Час ідзе, пачынаецца ноч. Слова за слова, і гутарка можа перацячы ў сварку. Добрасумленным суседзям, якія таксама стаміліся за пяць дзён, слухаць скандал у кватэры побач не вельмі падабаецца. І пасля на выклік прыязджае міліцыя, каб суцішыць буяноў.
Такім здаваўся будучы рэйд увечары ў пятніцу па дарозе да Маскоўскага РУУС Мінска. На чарговую дванаццацігадзінную змену заступілі два дзяжурныя супрацоўнікі. Гэта міліцыянер-кіроўца патрульна-паставой службы прапаршчык міліцыі Дзмітрый Лысюк і камандзір аддзялення роты патрульна-паставой службы міліцыі грамадскай бяспекі старшы прапаршчык міліцыі Сяргей Шашко. Ім і належыць адпраўляцца па выкліках жыхароў Маскоўскага раёна ад сёмай вечара пятніцы да сёмай раніцы суботы.
— Чаго ў нас толькі не было! — згадваюць міліцыянеры. — І кацянят здымалі, і сабак адганялі. Пару разоў тэлефанавалі ў міліцыю са скаргай на... мух. Маўляў, яны гудуць і перашкаджаюць спаць. А аднойчы выклік ад 16-гадовай дзяўчыны завяршыўся прафілактычнай гутаркай з яе бацькамі. Мы адправіліся туды, думаючы, што там адбываецца вялікі скандал. Аказалася, што сястра выклікала міліцыю на малога брата з-за таго, што той... не хацеў аддаваць пульт ад тэлевізара. Давялося выклікаць на прафілактычную гутарку маці і тату, каб давесці ім, што малых трэба выхоўваць лепш.
Падчас дванаццацігадзіннай змены ў патрульна-паставой службы рэдка бывае менш за дзесяць выклікаў. Але, як запэўніваюць міліцыянеры, нейкай градацыі па днях няма. Сказаць, што ўвечары ў пятніцу тэлефон 102 ледзь не пераграваецца, а ў суботу, напрыклад, амаль увесь час маўчыць, — нельга.
І вось мы кіруемся ў квартал «хрушчовак» паблізу станцыі метро «Грушаўка». Мужчына прыехаў туды на таксі і паведаміў, што згубіў кашалёк.
Відавочна, што міліцыянеры выдатна ведаюць свой раён. Дзмітрый Лысюк упэўнена вядзе службовы УАЗ па хітраспляценнях дваровых праездаў, не карыстаючыся ні картай, ні навігатарам. І вось, нарэшце, запаветная пяціпавярховая хрушчоўка. Але каля ўваходу ніхто нас не чакае. На шчасце, чалавек, які тэлефанаваў, пакінуў свае кантакты.
— Такое нячаста, але здараецца, — кажа Сяргей Шашко. — Бывае, што чалавек прыехаў дадому з чыгуначнага вакзала або аэрапорта і схамянуўся, што недзе пакінуў свае чамаданы. А вось, дарэчы, у пятніцу ўвечары і ў суботу раніцай мы сутыкаліся з тым, што колькасць паведамленняў пра забытыя рэчы ўзрастае. Тут жа ўсё проста: пасядзелі ўвечары ў бары, пасля паехалі дадому на тралейбусе, забылі недзе сумку. Як выйшлі і як дайшлі дахаты — не памятаюць. Раніцай наступнага дня прачынаюцца — а рэчаў і няма.
Тым часам да нас з пад'езда выходзіць мужчына гадоў пяцідзесяці. Кажа, што менавіта ён і выклікаў міліцыю.
— Вы толькі да пад'езда даехалі? — пытаецца Сяргей Шашко.
— Так.
— А можа, недзе на дарозе згубілі? Тут жа цёмна...
— Ды абышоў усё з ліхтаром, няма. Прагледзеў усю лесвічную клетку — таксама нічога няма. Я ж на пяты паверх прыходзіў.
— А калі ўбачылі, што кашалёк прапаў?
— Ды як у кватэру зайшоў.
— А як вы разлічваліся з таксістам?
— Ну... дастаў кашалёк з задняй кішэні, аддаў грошы, пасля палажыў назад. Прамахнуўся, відаць. Але дзе кашалёк? Я тэлефанаваў дыспетчару, ён звязаўся з кіроўцам. Той кажа, што ніякага кашалька ў машыне не было.
— Давайце зробім так: зараз мы падымемся з вамі, прагледзім усю лесвічную клетку, — кажа Дзмітрый Лысюк. — Тут на праездзе мы кашалька не бачым, на ходніку таксама. Калі не знойдзецца — давядзецца ехаць разам з намі ў РУУС.
Кашалёк так і не знаходзіцца. Па дарозе да ўпраўлення міліцыянеры раяць небараку як мага хутчэй заблакаваць картку, якая была ў кашальку.
...І якраз за некалькі хвілін да нашага прыезду ў дзяжурную частку РУУС прыйшоў 30-гадовы Аляксандр. З сабой ён прынёс кашалёк. Знайшоў ён яго акурат перад тым пад'ездам, куды прыязджаў на таксі наш папярэдні герой. Ён выходзіў з уласнага аўтамабіля і адчуў, што нешта трапіла пад нагу.
Міліцыянеры тут жа апытваюць мужчыну, які згубіў кашалёк, пра яго колер і тое, што там было.
— Ну... там была картка зялёнага колеру, 50 долараў і 100 рублёў. А сам кашалёк цёмна-карычневы.
Месца і «характарыстыкі» знаходкі супадаюць цалкам. Пакінуўшы асабістыя звесткі, людзі разыходзяцца.
— Вы крыху спазніліся, — усміхаюцца ў дзяжурнай часці, даведаўшыся пра маю мэту візіту. — Тут у нас пару гадзін таму быў незвычайны выпадак. Дзве дзяўчыны, якія здымаюць кожная па пакоі, не падзялілі, каму належыць пакет са смеццем. Яны перастаўлялі пакет да дзвярэй візаві па чарзе. У рэшце рэшт яны пабіліся і... напісалі адна на адну заявы, паколькі маюць цялесныя пашкоджанні.
Другі выклік вымушае нас ехаць у самы цэнтр горада. Міліцыю выклікаў таксіст. Кажа, што пасажыр адмаўляецца плаціць па выстаўленым рахунку.
Прыехаўшы ў двор, мы бачым, як каля аднаго пад'езда стаяць чарнаскурыя мужчына і жанчына ва ўзросце за 50. З дапамогай электроннага перакладчыка яны тлумачаць, што прыляцелі з Лондана.
— Яны ўбачылі, што трансфер з Нацыянальнага аэрапорта ў Мінск каштуе 30 рублёў, — расказвае таксіст Уладзімір. — Але гэта справядліва для службы, якая працуе пры самім аэрапорце. Я ж — прыватнік. Я не буду даваць круг у сто кіламетраў з аэрапорта ў цэнтр Мінска за такія грошы. І запрасіў з іх 150 рублёў. Тым больш што я спадара загадзя папярэдзіў: кіламетр каштуе тры рублі. Усё па таксометры. У выніку мы тут гандлюемся ўжо больш за 40 хвілін. Англічанін сказаў — «трэба выклікаць паліцыю». Вось тут я з ім і пагадзіўся ўпершыню.
Міліцыянеры пытаюцца: ці ўсё так? Замежнік пацвярджае. Але кажа, што справядлівая цана, на яго думку, — 50 рублёў. Таксіст тут жа зноў пачынае спрачацца. Маўляў, невялікі дысконт ён зрабіць можа, але канчатковы кошт 50 рублёў — гэта ўжо замала.
— Праедзьце з намі ў аддзяленне, — кажа Сяргей Шашко. — Кожны з вас выкладзе пісьмова свае прэтэнзіі, і будзем пасля разбірацца, хто з вас правы, а хто не.
Англічанін крыху разважае, пасля выцягвае з кашалька яшчэ некалькі купюр і аддае таксісту. Кажа, што канфлікт уладжаны і нікуды ехаць не трэба. Такой жа думкі прытрымліваецца і таксіст.
Больш выклікаў у гэты вечар нам не дасталася. Нейкі ціхі выдаўся пятнічны вечар. Можа, яно і да лепшага...
Дзякуючы ўзніклай паўзе Сяргей Шашко і Дзмітрый Лысюк расказалі некалькі кур'ёзных гісторый, з якімі сутыкаліся падчас службы.
Нядаўна іх выклікалі ў буцік аднаго з гандлёвых цэнтраў раёна. Два хлопцы хацелі скрасці футра. Калі прадавец убачыў, што маладыя людзі выходзяць не ў той вопратцы, у якой заходзілі, ён узняў трывогу. Пасля аказалася, што ў пакінутай у прымерачнай старой куртцы засталіся пашпарт і мабільны тэлефон аднаго з іх.
Узімку паступіў выклік, што на вуліцы Гурскага бегае... голы мужчына. У той час да нас завіталі маразы, і слупок тэрмометра знаходзіўся каля адзнакі ў 10 градусаў марозу. Прыязджаюць — так і ёсць, па вуліцы бегае чалавек у касцюме Адама. Ну што ж рабіць — пасадзілі яго ў машыну, ён крыху адагрэўся. Пасля пытаюць: што здарылася? Мужчына расказаў дзіўную гісторыю. Маўляў, яго запрасілі да сябе знаёмыя. Пілі, гулялі, пасля выйшлі на вуліцу пакурыць. Раптам адзін з іх нібыта сказаў: «Распранайся і бяжы». Што было далей — мужчына не памятаў. Затое згадаў нумар мабільнага тэлефона жонкі. Яна і прыехала пасярод ночы ў РУУС на таксі разам з сабраным наспех камплектам адзення.
А завершым наш аповед трагікамічным выпадкам. Неяк жыхары аднаго з дамоў набралі нумар 102 і паведамілі, што ў адной з кватэр адбываецца страшэнны скандал. Жанчына буяніць, лятае посуд. Дзверы ў кватэру зачынены не былі. Міліцыянеры зайшлі і ўбачылі, як жанчына стаіць у касцюме Евы і крычыць: «Вы мяне так проста не возьмеце!» Паспрабавалі ўзяць за руку — а жанчына выслізгвае, таму што намазалася крэмам. Давялося выклікаць брыгаду хуткай псіхіятрычнай дапамогі. Яна і злавіла жанчыну пры дапамозе коўдры.
Валяр'ян ШКЛЕННІК
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
